نقش خطای بصری در سوانح هوایی نهاجا در دهه 80 و ارائه راهکارهای پیشگیررانه

هواپیما به جزء لاینفکی از دنیای امروز تبدیل ‌شده است. کنترل‌کننده این جسم پرنده، انسانی است که آموزش هوانوردی را دیده است و به‌عنوان خلبان هدایت آن را به عهده دارد؛ اما آیا انسان برای زیست در آن فضا آفریده‌شده است و توانایی بصری و پردازش مغز او می تواند امکان پردازش تمام تصاویر و اطلاعات را داشته باشد. در این مقاله سعی شده است تا به برخی از نقاط ضعف سامانه بصری از دیدگاه فیزیولوژیکی و روانشناسی انسان بپردازد و ساختار موجود در نشان‌دهنده‌های هواپیماهای نهاجا موردبررسی قرارگرفته و درنهایت راهکاری در خصوص کاهش خطای بصری ارائه گردد. بامطالعه منابع علمی مختلف و بررسی پرونده سوانح هوایی؛ در جامعه آماری خلبانانی که دچار سانحه هوایی گردیده اند، خطای بصری بررسی‌شده و درنهایت با توجه به تجزیه‌وتحلیل و نتایج حاصله از آن این نتیجه حاصل گردید که به‌منظور کاهش خطای بصری، ضمن به روزرسانی سامانه‌های هشداردهنده هواپیماها، کادر پروازی با فیزیولوژی سامانه بصری آشنا شده و استفاده از سامانه های آموزشی مربوطه نسبت به کاهش خطای ادراکی خود کوشا باشند تا بتوانند خود را با محیط غیرمتعارف پرواز هماهنگ سازند تا سوانحی که علت آن خطای بصری است کاهش یابد.