تاثیر آبیاری محدود در مراحل حساس رشد بر افزایش عملکرد و بهره وری آب سه ژنوتیپ سویا در منطقه رشت

به منظور بررسی اثر آبیاری محدود بر افزایش عملکرد و بهره وری آب سویا، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک کامل تصادفی با چهار تکرار در دو سال زراعی 1392 و 1393 در رشت اجرا شد. فاکتورها شامل آبیاری به عنوان عامل اصلی در سه سطح شامل: دو نوبت آبیاری (i2): آبیاری در زمان گلدهی و تشکیل غلاف، سه نوبت آبیاری (i3): آبیاری در زمان گلدهی، تشکیل غلاف و در زمان پر شدن دانه‌ها و کشت دیم (i0) به عنوان شاهد، و سه تیمار ژنوتیپ شامل ویلیامز (v1)، l17 (v2) و هابیت (v3) به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. در طول مراحل حساس رشد گیاه طبق اعمال تیمارهای آبیاری با توجه به بارش باران و رسیدن رطوبت خاک به حد کافی در منطقه ریشه در سال زراعی 1392 فقط یک نوبت آبیاری (i1) صورت گرفت که ارقام ویلیامز و هابیت در مرحله غلاف و ژنوتیپ l17 در مرحله گل دهی بود، اما در سال زراعی 1393 با توجه به بارندگی کم تر تمامی تیمارهای آبیاری اعمال شدند. در زمان رسیدگی کامل، صفات مورد بررسی اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که آبیاری محدود در دو سال زراعی باعث افزایش عملکرد و اجزا عملکرد در ژنوتیپ های سویا شد. بیش ترین عملکرد دانه در سال 1392 مربوط به تیمار i1v2 و در 1393 مربوط به تیمار i3v2 به ترتیب برابر 4616 و 4198 کیلوگرم در هکتار بود. در سال زراعی 1392 و 1393 ژنوتیپ l17 نسبت به دو ژنوتیپ دیگر دارای بیش-ترین میانگین عملکرد دانه به ترتیب با وزن 3932 و 3000 کیلوگرم بر هکتار بود و برای کشت در منطقه رشت مناسب تشخیص داده شد. در دو سال زراعی 1392 و 1393 بالاترین بهره وری آب آبیاری به ترتیب مربوط به تیمار i1v2 و i3v2 به میزان 72/1 و 97/0 کیلوگرم بر متر مکعب بود.