تاثیر مدیریت آب شور بر خاک و عملکرد گوجه فرنگی در آبیاری قطره ای زیرسطحی

در این پژوهش اثر روش آبیاری قطره ای زیر سطحی تحت شیوه‌های مدیریتی آبیاری متناوب یک در میان (m1) و متناوب نیم در میان (m2) با شوریهای مختلف بر خاک و عملکرد گوجه فرنگی بررسی شده است. تحقیق حاضر در زمینی به مساحت تقریبی m2320 و در 30 کرت انجام شد و قطره چکانها در عمق 15 سانتی متری از سطح خاک قرار داده شد. ‌‌به ‌منظور در نظر گرفتن اثر متقابل سطوح شوری و شیوه مدیریتی ( m1و m2)، از طرح آماری کرت‌های خرد شده با سه تکرار استفاده شده که در آن شیوه مدیریتی ‌‌به‌عنوان فاکتور اصلی و سطوح مختلف شوری فاکتور فرعی بود. سطوح مختلف شوری ds/m 8 ، 6 ، 4 ،2 ،68/0 (s0, s1, s2, s3, s4) بود. نتایج نشان داد که با افزایش شوری آب آبیاری عملکرد گیاه گوجه فرنگی کاهش یافته و بیش‌‌ترین و کم‌‌ترین عملکرد بترتیب مربوط به تیمار m2s0 (ton/ha 437/52) و m1s4 (ton/ha 363/23) می‌باشد. همچنین شیوه مدیریتی یک در میان نسبت به مدیریت نیم در میان 77/17 درصد عملکرد کمتری داشته است. میزان آب کاربردی با افزایش سطح شوری کاهش یافته و در نتیجه بازدهی مصرف آب افزایش یافته است. بیش‌‌ترین بازده کاربردآب مربوط به تیمارهای m1s4 و m2s4 (‌‌به‌ترتیب kg/m3 78/7 و 77/7) می‌باشد. مقادیر ece در اعماق مختلف تا عمق 90 سانتی متری نشان داد که حداکثر ece در اعماق مختلف در تیمار m2s4 (ds/m 36/3) رخ داده است.