بهینه‌سازی برنامه‌ریزی آبیاری با استفاده از الگوریتم ژنتیک، مطالعه موردی: دشت قزوین

الگوریتم‌های فراابتکاری به عنوان روشهای نوین در بهینه‌سازی مورد استفاده قرار میگیرند. در این تحقیق، از الگوریتم ژنتیک به عنوان یکی از روشهای فراابتکاری در برنامه‌ریزی بهینه آبیاری برای سه کشت غالب منطقه قزوین شامل سه محصول گندم، جو و ذرت به منظور تقسیم بهینه مقدار آب محدود موجود استفاده شد. ابتدا، مقدار تبخیر-تعرق گندم، جو و ذرت با استفاده از روش پنمن- مانتیث، به ترتیب 2/494، 3/421 و 6/826 میلی متر برآورد شد. سپس، با استفاده از روش الگوریتم ژنتیک و مشخص شدن متغیرهای مورد استفاده در بهینه‌سازی و فرموله کردن تابع هدف، بهینه‌سازی کارآیی مصرف آب انجام شد. بهینه‌سازی در دو شرایط آبیاری کامل و کم آبیاری انجام گرفت و نتایج نشان داد که با استفاده از روش بهینه‌سازی الگوریتم ژنتیک و با در نظر گرفتن ضرایب حساسیت گیاهان به کم آبی در مراحل مختلف رشد، مقدار تبخیر-تعرق بهینه گندم، جو و ذرت به ترتیب 31/442، 47/392 و 64/622 میلیمتر برآورد شد. کارایی مصرف آب نسبی بهینه نیز برای این سه گیاه، به ترتیب 93/0، 94/0 و 05/1 برآورد شد. نتایج، مقادیر متفاوتی از میزان آب صرفه جویی شده با اعمال کم آبیاری بهینه را در سه محصول غالب این منطقه نشان می‌دهد. که با مدیریت و برنامه‌ریزی صحیح مقدار آب در دسترس، می‌توان افزایش راندمان شبکه آبیاری را انتظار داشت.