ختنه‌ی زنان از دیدگاه مذاهب فقهی

واژه‌ی ختنه‌ی زنان، واژه‌ای عام است که شامل هر نوع قطع اندام تناسلی زنان می‌گردد: از سبک‌ترین درجه‌ی قطع اندام تناسلی یعنی از قطع غلفه (پوست روی کلیتوریس) تا برداشتن کلی یا جزیی کلیتوریس و لبهای کوچک فرج با یا بدون بریدن لبهای بزرگ فرج. ختنه‌ی زنان از جمله رسوم کهن پیش از اسلام است که دین اسلام با رعایت مسایل عرفی و بکارگیری «شیوه‌ی تدریجی» به تعدیل آن پرداخته است. فقها در بین انواع ختنه فقط برداشتن غلفه (پوست روی کلیتوریس) صرفنظر از نوع حکم آن به لحاظ وجوب، استحباب و مکرمت را جایز دانسته‌اند که از آن تعبیر به ختنه‌ی شرعی (سنت) کرده، ولی از انواع دیگر ختنه‌ها تعبیر به ختنه‌ی غیر شرعی (فرعونی) کرده‌اند. ‌از سوی دیگر، سازمان‌های حقوق بشر و سازمان‌های هم‌سو با آن به وضع قوانین سختگیرانه‌ای بر ضد همه‌ی انواع ختنه پرداخته‌اند که در این میان بعضی از فقهای معاصر اهل سنت و امامیه با این دیدگاه متفق‌القولند.‌ وجود گزارشات ضد و نقیض پزشکی درباره‌ی آثار مثبت و منفی ختنه‌ی زنان و ممنوعیت همه‌ی انواع ختنه از سوی طرفداران دیدگاه مخالف این عمل و نیز عدم توجه به مقاصد شریعت در بیان احکام شرعی ختنه‌ی زنان، پژوهش در این مقاله را ضروری می‌گرداند؛ بدین منظور در این مقاله پس از پرداختن به ماهیت ختنه‌ی زنان، دیدگاه مذاهب فقهی را درباره ی این موضوع بیان می‌کنیم.