حداکثر مدت بارداری از دیدگاه فقهای امامیه

زمینه و هدف: تعیین بیشترین مدت‌ بارداری، آثار و ثمرات مختلفی در ابواب گوناگون دانش فقه دارد. تعیین بیشترین مدت زمان بارداری، آثار و نتایج مختلفی در ابواب گوناگون متون فقهی دارد که ازجمله آن الحاق نوزاد متولدشده پس از طلاق زوجه است. اگر نوزاد پیش از بیشترین مدت حمل متولد شود، الحاق وی به زوج موجه خواهد بود وگرنه امکان الحاق به زوج وجود نخواهد شد. تتبع در آرای فقهای امامیه نشان می‌دهد پیرامون حداکثر مدت بارداری، سه نظریه وجود داد: نظریه نه ماهگی، ده ماهگی و یک سالگی. هریک از این سه، مستندات و دلایل خاص خود را دارد. مقنن نیز در مواد (1158) و (1159) قانون مدنی نظریه ده ‌ماهگی را پذیرفته است.مواد و روش‌ها: پژوهش پیش ‌رو ضمن استفاده از منابع اصیل فقهی و پزشکی براساس روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای و اسنادی و ابزار فیش‌برداری انجام پذیرفته است که به بررسی دیدگاه فقهای امامیه درخصوص حداکثر مدت‌زمان بارداری می‌پردازد.نتیجه‌گیری: تحلیل مبانی فقهی و نیز بررسی داده‌های پزشکی نشان می‌دهد که بیشترین مدت بارداری گرچه در اغلب موارد نه ماه است؛ اما از‌ آنجایی‌که این مدت تا یک سال هم امکان استمرار دارد و وقوع خارجی هم داشته؛ لذا لازم است سپری شدن یک سال به مثابه بیشترین مدت بارداری تلقی شود و مواد قانونی فوق‌الذکر نیز بر همین مبنا اصلاح شود.

maximum pregnancy time from the perspective of imamiyyah jurists

background and aim: determining the maximum pregnancy time has various effects and consequences in different branches of jurisprudence, including the attachment of a newborn after the wife’s divorce. if the newborn is born before the maximum gestation period, it will be justified to join the couple, otherwise it will not be possible. a study of the imamiyyah jurists’ opinions shows that there are three theories regarding the maximum pregnancy time: the theory of nine months, ten months, and one year. each of them has its own documentation and reasons. the legislator has accepted the theory of ten months in articles (1158) and (1159) of the civil code. this study aims to examine the imamiyyah jurists’ views regarding the maximum pregnancy time.materials and methods: the present study was conducted using a descriptive-analytical method and using original jurisprudential and medical sources, as well as library and documentary sources.conclusion: analysis of jurisprudential principles and examination of medical data show that although the maximum duration of pregnancy is nine months in most cases, since this period can last up to a year and it has also occurred, it is necessary to consider one year as the maximum duration of pregnancy and the aforementioned legal articles to be amended on this basis.