کاربست قاعدۀ ضرورت و اضطرار در درمان بیمار توسط پزشک نامحرم

زمینه و هدف: قاعدۀ فقهی «ضرورت و اضطرار» در بسیاری از مسائل مورد ابتلا، قابل جریان و مستند حکم شرعی است. به‌کارگیری این قاعده می‌تواند نقش مهمی در تجویز نگاه و لمس بیماران توسط پزشکان نامحرم ایفا نموده و به عنوان راهی پیش روی پزشکان قرار گیرد تا ایشان با رعایت مسائل فقهی به معالجۀ بیماران نامحرم بپردازند.مواد و روش‌ها: نوشتار حاضر به صورت توصیفی تحلیلی به واکاوی متون فقهی و نقد و بررسی نظرات فقها در زمینۀ جریان قاعدۀ ضرروت در معالجه و مقتضیات آن توسط پزشک نامحرم می‌پردازد.نتیجه‌گیری: استفاده از قاعدۀ ضررورت به عنوان راهکاری فقهی برای جواز برخی درمان‌ها در نظر گرفته می‌شود. پژوهش حاضر نشان می‌دهد که فقها با استناد به قاعدۀ ضرورت در پی آنند تا برای معالجۀ بیماران نامحرم توسط پزشکان راهکار فقهی ارائه نمایند هرچند میان ایشان در نوع استناد به قاعده به جهت تفاوت روایات مستند، اختلاف است.