حکم فقهی نزدیک‌کردن سجده‌گاه به پیشانی در نماز معلولین

نماز طبق روایات، احب اعمال نزد خداوند و ستون دین معرفی شده است و از کیفیت و همچنین اجزای مختلف آن، در کتب مختلف فقهی استدلالی و روایی، سخن بسیار گفته شده است. همچنین در مورد معلولینی که قدرت بر انجام نماز به شکل اصلی ندارد، خصوصاً معلولین و بیمارانی که توان خم‌شدن نداشته و از انجام سجده به شکل اصلی ناتوان هستند، طبق نصوص مختلفی که در ابواب مربوطه مطرح شده، لازم است سجده را از طریق اشاره سر و در مرتبه بعد، با بستن چشمان انجام دهند.مقاله پیش ‌رو، در خصوص شرط قرارگرفتن پیشانی بر سجده‌گاه، نسبت به وظیفه شخص ناتوان از انجام این شرط و لزوم نزدیک‌کردن مهر و سجده‌گاه به پیشانی یا اکتفا به ایماء، تحقیق و پژوهشی نو، بر اساس روایات وارد شده و نیز با استفاده از نظرات فقها صورت داده است. طبق نتیجه این پژوهش، دلیل محکمی برای وجوب قراردادن سجده‌گاه بر پیشانی، در مورد این دسته از مکلفین وجود ندارد. همچنین روایاتی که از «افضل‌بودنِ» نزدیک‌کردن سجده‌گاه بر پیشانی سخن می‌گویند، می‌تواند ناظر بر استحباب تحمل سختی باشد که این عمل، «افضل» از «اکتفا بر ایماء» و در نتیجه، مستحب می‌باشد.