کوشش‌های میرزا کاظم محلاتی در بنیانگذاری داروسازی نوین در ایران عهد ناصری

دارالفنون نخستین مدرسه دولتی در ایران بود که علوم نوین به سبک اروپایی در آن تدریس می‌شد. این نهاد به منظور هدفمند ساختن تشکیلات علمی- فرهنگی کشور به شیوه اروپایی تاسیس شد تا زمینه‌ساز توسعه علوم جدید شود اما به دلیل دخالت و نفوذ کشورهای استعماری، هدف و انگیزه ابتدایی تشکیل آن به درستی تامین نگردید. برخی از محصلین که در این مدرسه پرورش یافتند، بعدها در اشاعه علوم نوین تاثیر به سزایی بر جای گذاردند. میرزاکاظم محلاتی یکی از این دانش‌آموختگان بود که به عنوان نخستین معلم ایرانی، در کنار معلمین فرنگی، سال‌ها، داروسازی و علوم طبیعی را در دارالفنون تدریس کرد. وی به مدت چهار دهه با بهره‌گیری از کتب تالیفی خود و به‌کارگیری روش‌های آزمایشگاهی، چندین نسل از داروسازان اولیه کشور را تربیت کرد او برخلاف استاد ایتالیایی خود (مسیو فکتی)، از نظر روش تدریس و عملکرد در دارالفنون مورد تحسین بسیاری بود و تنها پس از فوت او بود که مجددا از معلمین فرنگی برای تدریس این دو رشته در دارالفنون استفاده شد. با توجه به تدریس عملی و آزمایشگاهی میرزا کاظم و تاثیر این روش در انتقال صحیح مفاهیم داروسازی به محصلین و تربیت نخستین نسل‌های داروسازان جدید در ایران به مدت سی و پنج سال و تالیف کتب داروسازی و شیمی وابسته به طب و داروسازی و همچنین سرپرستی لابراتوار دارالفنون و کنترل داروهای شیمیایی وارداتی به کشور، می‌توان میرزاکاظم محلاتی را بنیانگذار داروسازی نوین دانست. در این پژوهش برآنیم تا با بهره گیری از منابع و برخی کتب درسی وی، نقش ارزنده میرزا کاظم محلاتی را در شکل‌گیری داروسازی نوین در ایران عهد ناصری را بررسی و ارزیابی کنیم.