پزشکی و پزشکان در عصر سلجوقیان بزرگ (552-431 ق.)

زمینه و هدف: سلجوقیان بانی اولین حکومت قبیله‌ای در دوره اسلامی از سال 431 تا 552 قمری بر بخش وسیعی از سرزمین‌های خلافت شرقی از جمله بغداد فرمان راندند. نیاز به مداوا و درمان سلاطین و درباریان و همچنین سپاهیان که از ارکان مهم سپاه سلجوقیان بود، رجوع به پزشکی و پزشکان متبحر را ضروری می‌کرد. بنابراین هدف این پژوهش، بررسی وضعیت پزشکی و پزشکان در عصر سلاجقه بزرگ براساس منابع آن دوره است.روش: روش این پژوهش توصیفی تحلیلی و به شیوه کتابخانه‌ای و اسنادی هست.ملاحظات اخلاقی: در تمام مراحل نگارش پژوهش حاضر، ضمن رعایت اصالت متون، صداقت و امانتداری رعایت شده است.یافته‌ها: 1 وجود پزشکان متبحر همچون ابوالبرکات و ابن تلمیذ، ابوروح جرجانی و سیداسماعیل جرجانی که خود از اساتید بزرگی چون ابن سینا و سعید بن ‌هبه الله و ابن ‌ابی‌صادق تعلیم دیده بودند؛ 2 توجه سلاطین و وزرا به تعمیر و بنای بیمارستان‌ها و وقف درآمد حاصله از اجاره دکان‌ها و باغات در جهت هزینه بیماران حاضر در بیمارستان‌ها و آموزش پزشکی؛ 3 تالیف و تدوین بسیاری از کتب پزشکی در این زمان و همچنین برای اولین‌بار تالیف کتب پزشکی به زبان فارسی توسط ابوروح جرجانی و سیداسماعیل جرجانی؛ 4 از ویژگی بارز دیگر این عصر که در منابع بر آن تاکید شده است وجود بیمارستان‌های سیار است.نتیجه‌گیری: پزشکی در این دوره در پی ‌رشد و اعتلای آن که از دوره آل بویه سرعت گرفته بود، به سبب وجود پزشکان متبحر، توجه سلاطین و وزرا به تعمیر و بنای بیمارستان‌ها، گسترش وقف و اختصاص درآمدهای آن به بیمارستان‌ها و آموزش پزشکی، تالیف و تدوین کتب پزشکی مهم و وجود بیمارستان‌های سیار از رشد زیادی برخوردار شد.