تشکیلات داخلی بیمارستان‌های آل بویه (عضدی)

بیمارستان‌های ایرانی در دوران باستان در امور داخلی و تشکیلات سازمانی خود دارای سلسله مراتب و بخش‌های مختلفی بودند. این امور و تاسیسات به مرور زمان و با بهره‌مندی پزشکان ایرانی از دستاوردهای نوین پزشکی حاصل شده بودند. پس از افول دنیای ایران باستان در حوزه‌ی خلافت اسلامی، بیمارستان‌هایی نیز در قرون نخستین اسلامی در ممالک مسلمین بنا گردیدند که ساختار و تشکیلات آنها نیز برگرفته از تشکیلات داخلی بیمارستان‌های ایرانی و الگوبرداری مستقیم از این بیمارستان‌ها بود. از این میان بیمارستان‌هایی که در دارالخلافه‌ی مسلمین بنا شدند با شرکت و همکاری مستقیم ایرانیان و پزشکان مکاتب درمانگری ایرانی بنیان گذارده شدند و در طراحی ساختار داخلی این مراکز درمانی و مدیریت و طبابت بیماران نیز پزشکان خوزی و جندی شاپوری نقش اصلی و اساسی را ایفا می‌نمودند.در این میان از بیمارستان‌هایی که در امور داخلی و سیستم تشکیلاتی به مرحله‌ی تحسین‌برانگیز و قابل قبولی از درمانگری نایل آمدند، بیمارستان‌هایی بودند که در عهد آل بویه و و در مراکز مهمی همچون فارس و بغداد ایجاد گردیدند و با توجه به اینکه حکمرانان بویه‌ای رویکرد خاصی به ایران باستان و علوم و دانشمندان ایرانی داشتند، در این زمان الگوبرداری دقیق‌تری از دستاوردهای پزشکان ایرانی در امور بیمارستانی و مدیریت و تشکیلات و تاسیسات درمانگری به عمل آمده و با توجه به فرآورده‌هایی که پس از اسلام پزشکان ایرانی و انیرانی در حوزه ساختارهای داخلی بیمارستان‌ها و ساماندهی امور داخلی بیمارستانی دست یافته بودند، بیمارستان‌های این دوران در امور آموزشی، درمانگری و تخصص‌های گوناگون طبی نه تنها از مسببین ظهور عصر طلایی طب و طبابت در این دوران، بلکه زمینه‌ساز پیشرفت‌های مهم در امور بیمارستانی در عصر اسلامی گردیدند. در این میان گشایش بخش‌های تخصصی و استخدام متخصصان در رشته‌های مختلف پزشکی، ابداع شیوه‌های درمانی، تالیف و ترجمه و شرح آثار بزرگ طبی و داروسازی، تاسیس داروخانه مجهز به انواع داروها و مهیا ساختن ابزار و آلات جراحی و ایجاد کتابخانه ارزنده، رسیدگی به امر بهداشت و درمان، آزمون پزشکان و داروسازان شاغل در بلاد و... از جمله مزایا و ویژگی‌های بیمارستان‌های این دوره (شیراز و بغداد) بوده است.