جایگاه زنان در اذن به درمان و رضایت به شروع مداخلات درمانی

زمینه و هدف: در فقه پویای شیعه جایگاه برابری در بسیاری از امور برای زنان در نظر گرفته شده است. بسیاری از افراد باوری غلط در خصوص ولایت مرد بر زن دارند و انجام امور زن را منوط به اجازه شوهر ایشان می‌دانند، در حالی که با اطمینان می‌توان گفت در خصوص یک خانم عاقل بالغ رشید، فرد تصمیم‌گیرنده در خصوص جسم خود برای فرآیند درمان می‌باشد. تنها مورد استثنا، انجام اعمال جراحی است که ممکن است سبب ناباروری شود و اندیکاسیون درمانی نیز نداشته باشد است.مواد و روش‌ها: این پژوهش بر اساس مطالعه کتابخانه‌ای و از نوع تحلیلی توصیفی است.ملاحظات اخلاقی: صداقت و امانتداری در ارائه مطالب و انتشار گزارش‌ها رعایت گردید.یافته‌ها: متاسفانه در نظام سلامت کنونی ما باورهای غلطی برای اخذ رضایت از همسر بیمار در کلیه فرآیندهای درمانی وجود دارد که نه‌تنها هیچ جایگاه فقهی نداشته، جایگاه حقوقی نیز ندارد و حتی در بسیاری از موارد خلاف قوانین موضوعه نیز می‌باشد.نتیجه‌گیری: کسب رضایت از همسر مبنای قانونی نداشته و فاقد ارزش حقوقی در صورت اقامه دعوی می‌باشد. تنها استثنا در مواردی که منجر با ناباروری خواهد شد، چنانچه بیم جان زن نباشد، نیاز به اخذ رضایت از زن و شوهر می‌باشد.