علل کمبود شیر مادر و نحوه برخورد با آن: از دیدگاه طب ایرانی و طب کلاسیک

زمینه و هدف: شیر مادر اولین غذای طبیعی شیرخوار تا شش ماهگی می‌باشد. شایع‌ترین عامل قطع آن، کمبود شیر است که علی‌رغم تلاش‌های صورت‌گرفته، اما همچنان در راس موانع تغذیه انحصاری با شیر مادر می‌باشد. طب سنتی ایران برای شیردهی موفق و نیز پیشگیری و درمان مشکلات این دوران تدابیر ویژه‌ای ارائه نموده است. هدف این مطالعه بررسی علل کمبود شیر مادر و نحوه برخورد با آن در طب ایرانی و مقایسه آن با طب کلاسیک می‌باشد.مواد و روش‌ها‌: در این مطالعه مروری علل کمبود شیر مادر و نحوه درمان آن در منابع مرجع طب ایرانی در کنار مقالات مرتبط طب سنتی و طب نوین از بانک‌های اطلاعاتی پزشکی تحلیل و مقایسه گردیدند.یافته‌ها: تولید شیر فرآیندی عصبی هورمونی است که تحت تاثیر شرایط جسمی و روانی متعددی قرار می‌گیرد. ارتباط تنگاتنگ پستان با رحم و مغز در هر دو مکتب طبی به اثبات رسیده است. علل کمبود شیر را می‌توان در 2 دسته کلی عوامل مربوط به ماده مولد شیر (خون صالح) و عوامل مربوط به عضو تولیدکننده شیر (پستان) قرار داد. بنابراین درمان عمدتاً مبتنی بر ایجاد دم صالح از طریق تغذیه مناسب و سایر اصول حفظ‏الصحه، برطرف‌نمودن سوءمزاج موجود و استفاده از غذاها و داروهای شیرافزا می‌باشد. از دیدگاه طب کلاسیک مهم‌ترین علت کمبود شیر، عدم تخلیه کافی شیر از پستان‌ها که اغلب در اثر تکنیک‌های نادرست شیردهی است، می‌باشد، لذا در طب رایج آموزش شیردهی صحیح به مادر و تقویت ارتباط مادر و شیرخوار از اهمیت بیشتری در مواجهه با این مشکل برخوردار است.نتیجه‏گیری: با بهره‌گیری از تدابیر حفظ‌الصحه‌ خاص دوران شیردهی و دستورات درمانی مربوطه، در کنار آموزش تکنیک‌های صحیح شیردهی منطبق بر طب کلاسیک می‌توان گام‏های موثرتری در رفع مشکل کمبود شیر مادر برداشت.