ارسطو و اصل ماخ

از آنجا که ارسطو امکان وجود فضایی مستقل از اجسام (فضای مطلق) را نفی کرده است، بنابراین روشن است که به عقیده وی، حرکت نسبت به فضای مطلق (حرکت مطلق) امری غیرممکن است. اما آیا ارسطو توانسته است بدون استفاده از مفاهیم فضا و حرکت مطلق، تبیینی سازگار از حرکت ارائه کند—آن چه که در نظریه نسبیت عام نیز محقق نشده است؟ آیا تبیین ارائه شده از سوی وی برای حرکت با اصل ماخ (نسبی بودن حرکت) سازگار است؟ جهت پاسخ به این پرسش‌ها ضرورت دارد تا نسبت نظریۀ ارسطو با اصل ماخ بررسی گردد. این نوشتار نشان می‌دهد که تبیین ارسطو از «حرکت»، اصل ماخ را ارضا نمی‌کند. به علاوه، روشن می‌شود که علی‌رغم تلاش ارسطو جهت حذف مفاهیم فضا و حرکت مطلق از فیزیک، نظریه ایشان به طور کامل عاری از این مفاهیم نیست. به عبارت دیگر، نشان داده می‌شود که نظریة ارسطو در تبیین حرکت وضعی (چرخشی)، دچار ناسازگاریِ درونی است. پژوهش حاضر، داده‌ها را به صورت کتابخانه‌ای جمع‌آوری و به صورت توصیفی-تحلیلی بررسی می‌نماید.

aristotle and mach’s principle

since aristotle denied the possibility of a space independent of bodies (absolute space), it is clear that in his view, the motion relative to absolute space (absolute motion) is impossible. but, has aristotle been able to provide a consistent explanation of motion without using the concepts of absolute space and motion—what has not been achieved in einstein’s general relativity? is his explanation of motion consistent with mach’s principle (relativity of motion)? to answer these questions, it is necessary to examine the relationship between aristotle’s theory of motion and mach’s principle. this paper demonstrates that aristotle’s explanation of ‘motion’ does not satisfy mach’s principle. moreover, it becomes clear that despite aristotle’s attempt to remove the concepts of absolute space and motion from physics, his theory is not entirely devoid of these absolute concepts. in other words, it is demonstrated that aristotle’s theory of motion suffers from an internal inconsistency in the case of rotatory motion. in this study the library data gathered is analyzed based on the descriptive-analytical methodology.