حیث وجودشناسانۀ ابژکتیویته از منظر گادامر
|
|
|
|
|
نویسنده
|
مسعودی اسماعیل ,زاهد زاهدانی سعید
|
منبع
|
فلسفه علم - 1397 - دوره : 8 - شماره : 1 - صفحه:81 -108
|
|
|
چکیده
|
ابژکتیویته به عنوان ایدئال علوم به خصوص علوم انسانی مورد نقد گادامر است چون تجربه ای از خودبیگانه در انسان شکل داده و سبب انسداد وجودشناسانه می شود. این ایدئال ناشی از تفوق نقد عقل محض کانت بر علم جدید و همچنین غفلت سنت فلسفۀ غربی از زبان است. هر چند دیلتای تلاش کرد با استفاده از سنت زبانی و هرمنوتیکی جایگاهی مختص علوم انسانی فراهم آورد، اما، به دلیل بنیان دکارتی اش و نیز تلقی ابزارگرایانه اش از زبان و آگاهی تاریخی، دچار سوبژکتیویسم شده و علوم انسانی را همچون حکمِ زیباشناسانۀ کانتی، عاری از حقیقتِ موضوع کرد. گادامر با بازخوانی تجربۀ هنری و تجربۀ تاریخی در کانت و دیلتای و همچنین استفاده از فلسفۀ هایدگر و هگل،به همراه توجۀ انتولوژیک به زبان، تجربۀ هرمنوتیکی را سامان داد تا ایدئال آن، نه فرایند ابژکتیوسازی، بلکه ظهور خودِ موضوع در زبان باشد و این همان زاخلیخکایت(sachlichkeit)بوده که آشکارگی موضوعیّتِ موضوع یا شیئیّتِ شیء است.
|
کلیدواژه
|
ابژکتیویته،Sachlichkeit، زبان، حقیقت، تجربه هرمنوتیکی، گادامر
|
آدرس
|
دانشگاه شیراز, ایران, دانشگاه شیراز, ایران
|
پست الکترونیکی
|
zahedani@shirazu.ac.ir
|
|
|
|
|