>
Fa   |   Ar   |   En
   هیدگرجوان و بحران علوم نظری  
   
نویسنده حشمتی عطا ,سفید خوش میثم
منبع فلسفه علم - 1395 - دوره : 6 - شماره : 2 - صفحه:37 -59
چکیده    هیدگر پس‌از جنگ جهانی اول متوجه بحرانی در علم شد که آن ‌را ناشی از غلبه رویکرد نظری برخاسته از علوم ‌تجربی و تسری‌یافتن این رویکرد به ‌سایر بخش‌های علوم می‌دانست. چیستی این بحران و راه چیرگی بر آن پرسشی است که به‌زعم این نوشته، یکی از دغدغه‌های اصلی هیدگر، پیش از تالیف هستی و زمان بوده است. پرسش اصلی ما در این مقاله شناسایی رویکرد هیدگر به این بحران در دوره‌ای است که کم‌تر مورد توجه قرار می‌گیرد،یعنی هیدگر جوان پیش از تالیف کتاب هستیوزمان. در همین راستا بیان ‌می‌شود که چگونه یک نظریه از طریق زندگی‌زدایی و صوری‌سازیِ موقعیت‌های زنده حاصل می‌شود. این موضوع با تمرکز عمده بر درس‌گفتارهای سال 1919 فرایبورگ تحقیق شده است. در نگاه هیدگر جوان علم، کنشی زنده،و مواجهه‌ای اگزیستانسیال با جهان است. مادرآغازه‌های پژوهش‌های علمی‌مان پدیده‌ها را در زیست بافتِ روزمره‌ مان معنادارمی‌کنیم؛اما به ‌تدریج با محوِ این موقعیت‌های تاریخی و زیستی پدیده‌ها را به ‌‌شکلی منتزع از بافتِ معنا بخش‌شان درمی‌آوریم و آن‌ها را به‌ ‌مثابه چیزهایی نظری درنظرمی‌گیریم. به ‌نظر هیدگر رویکرد نظری،که غالب‌ترین رویکرد در علم جدید است، از مواجهه‌ای پیشا نظری و اصیل نشئت گرفته است. در پایان با ارائه تفسیری شماتیک نشان می‌دهیم مراحل تبدیل‌شدن امر موقعیتمند به ابژه نظری چه مراحلی است.
کلیدواژه مارتین هیدگر، پدیدارشناسی کنش علمی، بحران علوم نظری، علم به‌‌مثابه کنش، نظریه
آدرس دانشگاه صنعتی شریف, ایران, دانشگاه شهید بهشتی تهران, ایران
پست الکترونیکی m_sefidkhosh@sbu.ac.ir
 
   Young Heidegger and the Crisis of Theoretical Sciences  
   
Authors Heshmati Ata ,Sefidkhosh Meysam
  
 
 

Copyright 2023
Islamic World Science Citation Center
All Rights Reserved