ناتوانی مدل استیفنز در محدودکردن استدلال «احتیاط بهتر از پشیمانی است

برخی فیلسوفان بر این باورند که اصل انتخاب طبیعی اعتمادپذیری فرایندهای باورسازی را تضمین می‌کند. طبق این دیدگاه، آن دسته از فرایندهای باورسازی که بیش‌تر باورهای صادق تولید می‌کنند تا باورهای کاذب، برای تولید مثل و بقای موجود زنده سودمندند و از این ‌رو انتخاب طبیعی آن‌ها را حفظ می‌کند. استفن استیچ در استدلالی که به «احتیاط بهتر از پشیمانی است» مشهور است این رویکرد را وامی‌زند. او نشان می‌دهد که انتخاب طبیعی دلیل کافی برای اعتمادپذیری فرایندهای باورسازی نیست. از سوی دیگر، کریستفر اِل. استیفنز با ارائه مدلی، وضعیت‌هایی را مشخص می‌کند که در آن‌ها انتخاب طبیعی از باورهای صادق حمایت می‌کند. او معتقد است که این مدل استدلال استیچ را محدود می‌کند. در این نوشتار نشان می‌دهیم که مدل استیفنز نمی‌تواند استدلال «احتیاط بهتر از پشیمانی است» را محدود کند و اساساً تاثیری در مناقشه میان موافقان و مخالفان تبیینِ مبتنی بر نظریه تطور برای اعتمادپذیری فرایندهای باورسازی ندارد.

Stephens’ Model inability to Limiting ‘Better Safe than Sorry’ Argument

Some philosophers believe that natural selection guarantees the reliability of belief formation processes. From their point of view, belief formation processes that lead to true beliefs more than false ones are useful for organism reproduction and survival, and so are saved by natural selection. However, Stephen Stich’s argument, called “better safe than sorry”, shows that natural selection is not sufficient for the reliability of belief formation processes. Criticizing this argument, Cristopher L. Stephen has proposed a model that identifies situations in which natural selection supports true beliefs. He claims that the model limits Stich’s argument scope. In this article we argue that Stephens’ model is unable to limit Stich’s argument scope and has no essential determining role in the challenge of evolutionary based explanation between opponents and proponents for the reliability of belief formation processes.