ارایه روش شناسی هرمنوتیکی برای الگوسازی در روان درمانی و مشاوره

هرمنوتیک خوانش و نظریه فهم گفتمان ها در ارتباط با تفسیر متن است. به عبارتی دیگر هرمنوتیک هنر فهم گفتمان هایی همچون زبان، متون و توضیح معنای این گفتمان‌هاست. هدف از این پژوهش تدوین مدلی روش شناختی برای تحقیقات حوزه علوم انسانی و به ویژه حوزه مشاوره و روان درمانی است که مدلی هرمنوتیکی را برای الگوسازی درمانی بر اساس سنت و منابع بومی فراهم نماید. این پژوهش در حوزه تحقیقات کیفی تلاش می کند تا بر اساس نظریه هرمنوتیک و به خصوص آرای گادامر و هایدگر، روش شناسی نوینی را برای الگوسازی فراهم نماید. پژوهش بر اساس دو مفهوم اصلی ادغام افق ها و چرخش هرمنوتیکی شکل گرفته است. پژوهش نشان می‌دهد که از طریق چرخش هرمنوتیکی و دیالوگی من و تویی، ادغام افق های متفاوت شکل می گیرد و در نتیجه ادغام افق ها، فهم رخ می دهد. در پژوهش سه افق عامل، مولف و مفسر تشخیص داده شده است. تاویل-گر با آگاهی از پیش فهم های خویش و افقش وارد فهم متن مورد نظر یا تجربه زیسته شرکت کنندگان تحقیق به عنوان افق مولف می‌شود. پژوهشگر پس از این مرحله وارد تفاسیر و رویکردهای گوناگون برای غنی-تر شدن فهم متن می شود. پژوهشگر با پیش روی و پس روی میان این افق ها در چرخش هرمنوتیکی به فهم و معنای متن می رسد.