اثربخشی رویکرد طرحواره‌درمانی بر کاهش آسیب‌های تعاملی زناشویی مردان دارای شخصیت اجتنابی

تعاملات زناشویی به عنوان یکی از مهم ترین پیش بینی کننده های مقطعی سطح کیفیت رابطه زناشویی زوج ها شناخته می شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی رویکرد طرحواره درمانی بر کاهش میزان آسیب های تعاملی زناشویی مردان دارای شخصیت اجتنابی صورت گرفت. بدین ‌‌منظور از روش موردمنفرد با طرح خط پایه چندگانه استفاده گردید. جامعه آماری پژوهش کلیه مردان متاهل دارای شخصیت اجتنابی و شرکت‌کنندگان پژوهش چهار مرد متاهل دارای شخصیت اجتنابی بودند که به شیوه هدفمند انتخاب شدند. برای شناسایی این افراد از پرسشنامه محقق ساخته شخصیت اجتنابی استفاده گردید. دو نفر از این شرکت‌کنندگان طی 19 جلسه و دو نفر دیگر در خلال 20 جلسه تحت درمان با رویکرد طرحواره درمانی قرار گرفتند و پیگیری در یک دوره دو ماهه انجام شد. جهت تعیین میزان آسیب های تعاملی شرکت کنندگان در رابطه زناشویی در مراحل خط پایه از پرسشنامه محقق ساخته آسیب های تعاملی افراد اجتنابی استفاده شد. تحلیل دیداری نمودار داده ها بر اساس شاخص های آمار توصیفی و تحلیل دیداری یافته های پژوهش حکایت از آن داشت که رویکرد طرحواره درمانی در کاهش آسیب های تعاملی مردان متاهل دارای شخصیت اجتنابی موثر بود. بر این اساس، از طرحواره درمانی می توان جهت کاهش آسیب های تعاملی افراد دارای شخصیت اجتنابی و افزایش کیفیت زندگی زناشویی آنان استفاده کرد.