مطالعه افزایش بیان ژن فعال کننده پلاسمینوژن بافتی با استفاده از روش سرکوبی خاموشی ژن به کمک پروتیین P19

پروتیین فعال کننده پلاسمینوژن بافتی(tissue plasminogen activator) انسان یکی از مهم ترین پروتیین های دارویی در درمان سکته است که در تجزیه لخته خون در مغز و رگ های خونی قلب دخالت دارد. بدین منظور روش های جدید موجود در بیوتکنولوژی کشاورزی همچون انتقال ژن به هسته وکلروپلاست برای تولید این پروتیین ارزشمند به کار گرفته شد. بیان موقت ژن در گیاهان، روشی سریع، قابل انعطاف و تکرار پذیر جهت تولید میزان بالای پروتیین های دارویی ارزشمند است. مشخص شده است که خاموشی پس از رونویسی بر میزان بیان تاثیر می گذارد. بنابراین، اثر بیان همزمان ژن سرکوب-کننده خاموشی ژن p19، که توالی کد کننده آن از ویروس کوتولگی بوته انبوه گوجه فرنگی به دست آمده است، بر روی بیان موقت tpa در گیاه توتون (nicotiana tabacum) واریته xanthi مطالعه شد. برای این منظور، میزان بیان در تزریق آگروباکتریوم حاوی ناقل دوتایی بیانی ptrac-tpa-erh به همراه اگروباکتریوم حاوی ناقل pcambia-p19 در مقایسه با میزان بیان بدست آمده از آگروباکتریوم تنها حاوی ناقل دوتایی بیانی ptrac-tpa-erh مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده از تزریق همزمان براساس آزمون الایزا (elisa) نشان داد که میزان بیان tpa با استفاده از p19، ?g/g 10 وزن تر برگ بود که این میزان بیان، حدود دو برابر زمانی بود که در تزریق از اگروباکتریوم حاوی ناقل p19 استفاده نشد. بنابراین در مقایسه با انتقال پایدار که به مدت زمان بیشتری برای تولید پروتیین موردنظر نیاز است، در انتقال موقت به ازا تعداد برگ های قابل تزریق یک گیاه و تولید?g 10 tpa در ازا هر گرم وزن تر برگ می توان به میزان بیشتری از این پروتیین در مدت زمان کمتر از یک هفته دست یافت. در نتیجه، بنظر می رسد استفاده از بیان موقت برای بیان tpa مفید است و سطح بیان با بکارگیری سرکوب-کننده خاموشی ژن کد شده توسط ویروس بهبود یافته است و به میزان بیان ?g/g 10 وزن تر برگ رسیده است.