بررسی انتساب افراد به جمعیت هایی از سگهای بومی ایران با استفاده از نشانگرهای ریزماهواره

تست انتساب در تشخیص منشا یک فرد، ارزیابی تمایز جمعیتی و پزشک قانونی اهمیت به سزایی دارد. در این تحقیق به بررسی برخی از معیارهای تنوع ژنتیکی، مقایسه روشهای مختلف انتساب و نحوه انتساب افراد به 8 جمعیت از سگ های بومی کشور (کردی، سرابی، سنگسری، تازی، بختیاری، بومی کردستان، بومی البرز و بومی خراسان) با استفاده از 13 جفت نشانگر ریزماهواره (c26.73320؛ cxx.6727,10,18؛ fh20609,20؛ fh20169,20؛ fh2790؛ fh2795؛ fh2914؛ fh3053؛ ren59h07؛ ren87o21؛ ren126a15؛ ren144m10؛ ren86g15) پرداخته شد. به این منظور نمونه های خون و بافت از جمعیت های بومی کشور بدست آمده و استخراج dna از خون به روش استخراج نمکی و از بافت نیز با استفاده از روش تغییر یافته هضم آنزیمی صورت گرفت. با توجه به نتایج، بیشترین میزان هتروزیگوسیتی در جمعیت کردی (72/0) و کمترین آن در جمعیت سنگسری (53/0) مشاهده شد. برای مطالعه انتساب افراد به جمعیت های مربوطه از 7 روش متفاوت استفاده شد. در بین روش های مبتنی بر درست نمایی، روش بیزی baudouin & lebrun (2001) و در بین روش های مبتنی بر فاصله ژنتیکی روش حداقل nei (1973) بیشترین صحت را نشان دادند. مجموعاً نشانگرهای مورد استفاده توانسته اند در 73 درصد موارد در انتساب افراد به جمعیت مبداشان موفق عمل نمایند.