مقایسه فعالیت احیایی سه ایزوفرم‌ تیوردوکسین گیاه برنج (Oryza sativa) در واکنش با انسولین

تیوردوکسین‌ها (trxs) پروتیین‌هایی با وزن مولکولی 14-12 کیلودالتون هستند که با داشتن یک گروه تیول-دی سولفید در جایگاه فعالشان (wcg/ppc)، در احیا برگشت‌پذیر پیوندهای دی‌سولفیدی نقش دارند. ایزوفرم‌های مختلفی از trx در گیاهان وجود دارند. ایزوفرم‌های f، m، x و y در کلروپلاست، ایزوفرم o در میتوکندری و ایزوفرم h در سیتوزول یافت می شوند. trx h دارای اهمیت اساسی در رشد و نمو گیاه است. در پژوهش حاضر، توالی ژن های کد کننده‌ی سه ایزوفرم trx h از گیاه برنج، با نام های ostrx1، ostrx20 و ostrx23 جداسازی و همسانه سازی شدند. جهت تولید پروتیین نوترکیب، ژن ها در پلاسمید بیانی pet-15b، همسانه سازی و سپس به سویه‌ی مناسبی از باکتری اشریشیا کلی به نام rosetta (de3) منتقل شدند. با تحریک پروموتر t7 به وسیله ی iptg، میزان مناسبی از پروتیین‌های نوترکیب تولید و با استفاده از روش کروماتوگرافی جذبی خالص‌سازی شدند. فعالیت احیایی سه ایزوفرم نوترکیب تولید شده با استفاده از انسولین به عنوان سوبسترای الکترون گیرنده و dtt به عنوان عامل احیا کننده اولیه مورد مقایسه قرار گرفت. هر سه ایزوفرم نوترکیب تولید شده فعال و قادر به احیای انسولین بودند. با این حال سرعت احیای انسولین در واکنش ها کاملا متفاوت بود که می تواند منعکس کننده تفاوت در فعالیت این ایزوفرم‌ها در گیاه و در نتیجه احتمال تفاوت در نقش آن ها نیز باشد.