ردیابی Polymyxa betae در ریشه چغندر قند با استفاده از روش های میکروسکوپی، سرولوژیکی و مولکولی

به منظور طراحی یک سیستم تشخیصی و سنجش دقیق p. betae در چغندرقند سه روش میکروسکوپی، سرولوژیکی و مولکولی روی یک رقم حساس به عامل و ناقل بیماری ریزومانیای چغندرقند با یکدیگر مقایسه شدند. ابتدا رقم حساس رجینا در مخلوط مساوی از خاک آلوده و کمپوست در گلخانه کشت شد. پنج هفته پس از کاشت، ریشه گیاهان در محلول اسید فوشین- لاکتوفنل رنگ آمیزی شد. آزمون الایزا با استفاده از آنتی بادی اختصاصی علیه پروتیین نوترکیب گلوتاتیون- اس- ترانسفراز p. betae بهینه سازی شد. برای این کار عصاره ریشه بوته های سالم و آلوده تهیه و در آزمون das- elisa استفاده شد. حضور p. betae در ریشه گیاهان با استفاده از تکثیر هم زمان منطقه اختصاصی rdna پلاسمودیوفورومیست ها و آغازگر اختصاصی آن ردیابی شد. وجود سیستوسورهای p. betae در ریشک های بوته هایی که در خاک آلوده بودند مشاهده شد. نتایج آزمون الایزا بوته های سالم و آلوده را از یکدیگر تفکیک نمود. میانگین جذب نوری در طول موج 405 نانومتر در بوته های سالم 126/0، بوته های آلوده 75/0، پروتیین bsa (کنترل منفی) و gst(کنترل مثبت) به ترتیب 11/ 0 و 45/2 بود. واکنش pcr دو قطعه 454 و 170 جفت باز را در نمونه های آلوده مربوط به منطقه rdna و نشانگر اختصاصی از p. betae را تکثیر کرد. به این ترتیب به نظر می رسد برای ردیابی سریع p. betae در چغندرقند و سایر میزبان های آن می توان از روش مبتنی بر pcr و برای ارزیابی مقاومت ژرم پلاسم چغندرقند از آزمون الایزا بهره برد.