تاثیر درمان ترکیبی با والپروات سدیم، پگ اینترفرون و پردنیزولون بر یافته های بالینی مبتلایان به میلوپاتی ناشی از HTLV-1

زمینه و هدف: ویروس لنفوسیتیک t انسانی نوع 1 (htlv-1)در 3% از ناقلین موجب ابتلا به پاراپارزی اسپاستیک گرمسیری و میلوپاتی (ham/tsp)، با علایم حرکتی، حسی و اسفنکتری می‌شود. گرچه التهاب مزمن نخاع در ایجاد این بیماری موثر است، درمان‌های تعدیل کننده ایمنی تاکنون بهبود کافی در علایم آن ایجاد نکرده‌اند. در این مطالعه اثرات والپروات سدیم، همراه با پگ اینترفرون و پردنیزولون بر علایم بالینی بیماران مبتلا به پاراپارزی اسپاستیک ناشی از htlv-1 بررسی شد.مواد و روش کار: در این کارآزمایی بالینی، 10 نفر از بیماران مبتلا به ham/tsp واجد شرایط و مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان قایم مشهد در بین ماه‌های مهر تا دی سال 1391 تحت درمان 3 گانه فوق به مدت 3 ماه قرار گرفتند و علایم بالینی قبل و پس از درمان، توسط معیار ناتوانی حرکتی osame، اسپاستیسیتی ashworth و علایم ادراری بررسی گردید.یافته‌ها:. میانگین معیار osame در بیماران در ابتدای تشخیص 9/1± 4/2 بود و 3 ماه پس از درمان 8/0 واحد در 70درصد بیماران بهبود نشان داد (003/0=p). معیار ashworth و تکرر ادراری نیز بهبود معنی‌داری را نشان دادند ( 001/0=p و 024/0=p).نتیجه‌گیری: بیماران تحت مطالعه بهبود چشمگیری را در ناتوانی حرکتی و اسپاستیسیتی نشان دادند، در این مطالعه میزان کاهش معیار اسامه نسبت به مطالعات قبلی مونوتراپی با اینترفرون آلفا ، بیشتر یا برابر بوده و از نظر درصد بهبودی از مطالعات قبلی درصد بهبودی بیشتری را نشان می دهد . بنابراین نقش والپروات سدیم در بهبود علایم حرکتی مبتلایان به ham/tsp نیاز به بررسی بیشتر دارد