تاثیر آموزش مبتنی بر نظریه رفتار برنامه ریزی شده بر اتخاذ رفتار پیشگیری از عفونت اچ.آی.وی در دختران نوجوان

مقدمه: اچ.آی.وی: ویروس نقص ایمنی انسانی به عنوان یک چالش بزرگ برای سلامت عمومی در هزاره جدید ظهور کرده است. اکنون اپیدمی اچ.آی.وی به سرعت در حال گسترش در میان نوجوانان است. از آنجا که دانش آموزان، منابع ارزشمندی برای آینده یک کشور هستند، ضروری است که اطلاعات لازم را در اختیارشان قرار دهند. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر آموزش بر اتخاذ رفتار پیشگیری از عفونت در دانش آموزان دختر تربت حیدریه انجام شد. روش کار: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود. نمونه های پژوهش 90 نفر از دانش آموزان دختر بودند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه مشتمل بر اطلاعات دموگرافیک و سوالات مرتبط با سازههای تئوری رفتار برنامه ریزی شده بود. مداخله آموزشی بر اساس بسته رویکرد نوین آموزش اچ.آی.وی و در چارچوب تئوری رفتار برنامه ریزی شده در گروه آزمون صورت گرفت. داده ها در سه مقطع زمانی قبل، بلافاصله و سه ماه بعد از مداخله جمع آوری شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار 20 spss و به وسیله آزمون های آماری کای اسکوئر، تی مستقل و زوجی، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون داده های تکراری انجام شد. یافته ها: میانگین سنی دانش آموزان شرکت کننده در این مطالعه 0.46 ± 15.6 سال بود. بین دو گروه آزمون وکنترل قبل از مداخله، اختلاف معناداری از نظر نگرش، قصد، هنجار انتزاعی و کنترل رفتاری درک شده وجود نداشت، اما پس از آموزش، این متغیرها در گروه آزمون افزایش معناداری یافت 0.05 > p. نتیجه گیری: آموزش بر اساس رویکرد نوین آموزش اچ.آی.وی و در چارچوب نظریه رفتار برنامه ریزی شده، یک مداخله موثر در ارتقا نگرش و رفتارهای پیشگیری از اچ.آی.وی در دانش آموزان میباشد

The Impact of Education Based on Theory of Planned Behavior on Applying HIV Prevention Behaviors in Girl Adolescent

Introduction: Human Immunodeficiency Virus (HIV) emerges in the new millennium as a major public health challenge. Currently, the HIV epidemic is spreading rapidly among young people. It is essential for students to provide the necessary information because they are valuable resources for the future of a country. This study was conducted to determine the impact of on applying HIV prevention behaviors in girl students in Torbat Heydariyeh. Methods: It was a semiexperimental study that was conducted on 90 girl students. The instruments included questions related to demographic characteristics and the structures of theory of planned behavior in field of HIV. Educational intervention was conducted with emphasis on the above mentioned theory. Data were collected before, immediately and three months after training and was analyzed by chisquare, independent ttest and paired ttest, ANOVA and Repeated measures using SPSSPC (v. 20.0). Results: The mean age of the students was 15/6 ± 0/46 years. There was also no difference between the groups regarding cognitive variables (attitude, intention, and subjective norm, perceived behavior control) before the intervention. The students in the experimental group reported higher scores for the cognitive variables compared with the control group (P < 0.05). Conclusions: The findings revealed that training based on the new approach of HIV education based on TPB is an effective intervention in promoting HIV prevention behaviors in students