تاثیر هشت هفته تمرین هوازی، بی هوازی و مقاومتی روی برخی از عوامل سیستماندوکانابینوئید، سروتونین، بتااندورفین و Bdnf در مردان جوان

مقدمه: یکی از رایج ترین شرایط به چالش کشیدن دستگاه فیزیولوژیک انسان ورزش است. هدف از این پژوهش، بررسی اثر هشت هفته تمرین هوازی، بی هوازی و مقاومتی روی برخی از عوامل سیستم اندوکانابینوئید، سروتونین، بتااندورفین و bdnf در مردان جوان بود. روش کار: سی و دو مرد جوان(25-19 سال) داوطلب که بطور منظم فعالیت بدنی نداشتند، به صورت تصادفی در چهار گروه هشت تایی تقسیم بندی گردیدند و به مدت هشت هفته به تمرینات ورزشی مختلف پرداختند. یک گروه برای تمرینات هوازی (تمرین دویدن با شدت 70-65 درصد حداکثر ضربان قلب 3 جلسه در هفته)، یک گروه برای تمرینات بی هوازی (تمرین دویدن با شدت حداکثر ضربان قلب،3 جلسه در هفته)، گروهی برای تمرینات مقاومتی دایره ای (6-8 ایستگاه که 8-12 بار تکرار می شدند و به مدت سه بار در هفته) و در نهایت یک گروه به عنوان کنترل انتخاب شدند. برای اندازه گیری عوامل سیستم اندوکانابینوئید، سروتونین، بتا اندورفین و bdnf از روش الایزا استفاده شد. داده ها با استفاده از روش آماری آنووا و آنکووا و تی وابسته درسطح معنی داری 0/05 تحلیل شدند. یافته ها: داده ها نشان دادند که هشت هفته تمرین هوازی منجر به افزایش معنی دار سروتونین (0/008 = p )نسبت به گروه کنترل و تمرین مقاومتی شد (0/03 = p )شد. هشت هفته تمرین هوازی (0/005 = p )و بی هوازی (0/01 = p )منجر به افزایش معنی دار bdnf شد. تمرینات هوازی0/19 = p )و بتااندورفین(0/45 = p )نداشت. هشت هفته تمرین0/05 = p .)میزان شادی در هر سه گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار داشت (0/04 = p.) نتیجه گیری: نتایج افزایش میانجی های مرتبط با شادی را نشان می دهد، در مورد تاثیر خاص ورزش طولانی مدت بر روی سیستم اندوکانابینوئید، نتیجه گیری قطعی دشوار است. به نظر می رسد ورزش هوازی نسبت به سایر تمرینات موجب شادی بیشتر در آزمودنی ها شده است