رابطه بین مهارتهای ارتباطی با کیفیت تدریس اساتید دانشگاه از دیدگاه دانشجویان علومپزشکی

مقدمه: با توجه به اهمیت برقراری ارتباط در مدیریت اثربخش کلاس درس، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بینمهارتهای ارتباطی اساتید دانشگاه با کیفیت تدریس آنان از دیدگاه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی اجرا گردید.روش کار: پژوهش حاضر توصیفی پیمایشی میباشد که با ابزار پرسشنامه و با روش همبستگی انجام شد. جامعه آماریکلیه دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی خراسان شمالی در سال تحصیلی 94-1395 به تعداد 1280 بودند که مطابق کوکران 370 نفر به شیوه تصادفی طبقه ای نسبتی انتخاب شدند. ابزار پژوهش پرسشنامه مهارت های ارتباطی بارتون جی.ای (1990) و کیفیت تدریس سراج (2003) بود که روایی محتوایی آن تائید و پایایی آنها با ضریب آلفای کرونباخ 0/859 و 0/912 محاسبه گردید. داده های تحقیق با همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه توسط نرم افزار 20-spss تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان دادند که رگرسیون پیش بینی کیفیت تدریس با توجه به مولفه های مهارتهای ارتباطی معنی داراست ( 0/000>p ، 321/16=f). متغیر مهارتهای ارتباطی در زمینه مولفه بازخورد با ضریب بتای استاندارد 0/309 می تواند به طور مثبت و معنی داری کیفیت تدریس را پیش بینی کند. مقدار r^2 نشان می دهد 0/152 از واریانس کیفیتتدریس قابل تبیین است. مهارت کلامی و مهارت بازخورد با مقادیر همبستگی به ترتیب 0/451 ، 0/312 بازخورد بیشترینتاثیر را بر کیفیت تدریس و خودافشایی با 0/177 رابطه معکوس دارد.نتیجه گیری: اساتید با تقویت مهارتهای کلامی و بازخورد میتوانند کیفیت تدریس خود را ترقی بخشند. مهارتهای ارتباطی بویژه بازخورد، عامل مهمی در افزایش اثربخشی تدریس محسوب میشود