نخستین نمودهای بَهْکْتی یا عبادت عاشقانه در متون هندویی

بَهْکْتی نزد هندوان اصطلاح عامی است به معنی «ستایش عاشقانه». این اصطلاح با توجه به مفهوم گسترده‌اش، می‌تواند جز جدایی‌ناپذیر هر دینی باشد، اما در سرزمین هند، اصطلاح بهکتی، به‌طور ویژه، از چند سده پیش از میلاد مسیح به‌تدریج با مجموعه‌ای از خدایان، باورها و اعمال دینی خاص ارتباط یافت، تا آنجا که امروزه مهمترین مولفه در مذاهب عمده هندویی به‌شمار می‌رود. هندشناسان اولیه همچون آلبرشت وبر و لورینزر دین مسحیت را در شکل‌گیری مفهوم بهکتی موثر می‌دانستند و به ریشه‌های بومی آن توجهی نداشتند، در حالیکه برخی دیگر همچون بهندرکار و رادهاکریشنان به جستجوی بهکتی در متون هندویی پرداختند و آن را مفهومی بومی دانستند. این تاکید بر متون هندویی در مطالعات بعدی نیز دنبال شد تا آنجا که تاثیر عناصر بیگانه را در شکل‌گیری مفهوم بهکتی به حاشیه راند و نقش این عناصر را به تحولات بعدی بهکتی، به‌ویژه در سده‌های میانه، محدود کرد. از این رو، برای یافتن ریشه‌های بهکتی در سنت هندویی پیش از هر چیز باید به متون هندویی پرداخت.