تاثیر همزیستی میکوریزایی و کاربرد اسید هیومیک بر کارآیی مصرف آب و شاخص های فیزیولوژیکی رشد ذرت در شرایط کم آبیاری

تاثیر قارچ های میکوریزای آربوسکولار و کاربرد اسید هیومیک بر روی کارآیی مصرف آب و شاخص های فیزیولوژیکی رشد ذرت در سه رژیم آبیاری در یک آزمایش مزرعه ای، مورد مطالعه قرار گرفت. این آزمایش در قالب طرح اسپلیت پلات فاکتوریل بر پایه بلوک کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. پلات اصلی تنش کم آبی در سه سطح] 100% ظرفیت زراعی مزرعه (بدون تنش آب)، 66% ظرفیت زراعی مزرعه (تنش متوسط)، 33% ظرفیت زراعی مزرعه (تنش شدید)[ و پلات فرعی شامل قارچ های میکوریزای آربوسکولار در سه سطح (شامل دو گونه قارچ میکوریزاglomus mosseae ، glomus intraradices و شاهد یا بدون قارچ) و اسید هیومیک در دو سطح (مصرف و عدم مصرف) است. نتایج نشان داد که همزیستی قارچ های میکوریزا، کاربرد اسید هیومیک و شرایط بدون تنش کم آبی، شاخص سطح برگ، سرعت رشد محصول، سرعت رشد نسبی و میزان تجمع ماده خشک را افزایش می دهد. ضمن این که این صفات در شرایط تنش کم آبی، بدون همزیستی میکوریزایی و عدم کاربرد اسید هیومیک کاهش یافتند. تلقیح میکوریزایی و کاربرد اسید هیومیک به طور معنی داری کارآیی مصرف آب را افزایش داد. اثر متقابل تنش کم آبی و همزیستی میکوریزایی بر کارآیی مصرف آب در ذرت معنی دار بود. بیشترین کارآیی مصرف آب از کاربرد گونه glomus mosseae و شرایط تنش شدید و کم ترین میزان آن از بوته های شاهد در شرایط بدون تنش به ترتیب معادل kg/m350/2 و kg/m331/1 به دست آمد.