بررسی استفاده از نانوسیلیس بر خصوصیات مکانیکی بتن‌های خودتراکم حاوی الیاف با نگرش ویژه به جذب انرژی

هر چند افزودن الیاف به بتن در رفتار آن قبل از رسیدن به تنش بیشینه تاثیر چندانی ندارد، اما رفتار پس از ترک‌خوردگی را به‌شدت تغییر می‌دهد. این روش در بهبود قابلیت‌های بتن مانند: چقرمگی، انرژی شکست و مقاومت خمشی موثر واقع می‌شود. از سوی دیگر، نانوذرات سیلیس به دلیل داشتن فعالیت شدید پوزولانی و خاصیت پُرکنندگی بسیار مناسب توانسته‌اند با کاربرد در مصالح پایه‌ی سیمانی، ساختار آنها را به شدت بهبود بخشند و باعث تقویت ناحیه‌ی تماس الیاف با ماتریس سیمان می‌شوند. لذا در این مطالعه، اثر توام نانوسیلیس و الیاف‌های مختلف )فلزی، پلی پروپیلن، شیشه( در چقرمگی، انرژی شکست و مقاومت خمشی و رئولوژی )l b‌o‌x، جریان اسلامپ، $t_{50}$( بتن خودتراکم بررسی شده است. بدین منظور ۴۰ طرح اختلاط شامل ۴ سری، به ترتیب حاوی نانوسیلیس به مقدار ۰، ۲، ۴ و ۶ درصد وزنی سیمان، به‌صورت جایگزین با سیمان مورد استفاده قرار گرفته است. هر سری از این مجموعه شامل ۳ نوع الیاف )فلزی: ۰٫۲، ۰٫۳ و ۰٫۵ درصد حجمی و پلی‌پروپیلن: ۰٫۱، ۰٫۱۵ و ۰٫۲ درصد حجمی و شیشه: ۰٫۱۵، ۰٫۲ و ۰٫۳ درصد حجمی( مورد آزمایش و مقایسه قرار گرفته است. بررسی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داده است که حضور توام الیاف و درصد بهینه‌ی نانوسیلیس موجب بهبود قابلیت‌های چقرمگی، انرژی شکست و مقاومت خمشی بتن s‌c‌c می‌شود.