بررسی عوامل موثر بر ضربه‌ی ایجاد‌شده در قاب‌های خمشی فولادی دو‌بعدی با بادبندهای لق هم‌گرا

با توجه به نیاز روز‌افزون مقاوم‌سازی ساختمان‌ها، روش‌های مختلفی برای مقاوم‌سازی ساختمان‌هایی که با قاب خمشی ساخته شده‌اند و در برابر زلزله مقاومت کافی ندارند، ارایه شده است. یکی از این روش‌ها استفاده از بادبندهای هم‌مرکز است که به‌لحاظ اقتصادی نیز مقرون‌به‌صرفه است. اما بادبندهای هم‌مرکز از شکل‌پذیری کمی برخوردارند و هنگام به‌کارگیری آنها برای مقاوم‌سازی در قاب‌های خمشی، علاوه بر لزوم مقاوم‌سازی آنها، شکل‌پذیری سازه را کاهش می‌دهند و نیز منجر به ایجاد نیروی بالا‌برنده در فونداسیون موجود قاب خواهند شد. در دو دهه‌ی اخیر تحقیقات زیادی برای اصلاح شکل‌پذیری بادبندها صورت گرفته است و راه‌حل‌هایی هم پیشنهاد شده است. یکی از روش‌های پیشنهادی برای بهبود عملکرد بادبندهای هم‌مرکز، ایجاد لقی در اتصال بادبند است که در این نوشتار مورد بررسی قرار گرفته است. از مشکلات بادبندهای دارای لقی، ایجاد نیروی ضربه در بادبند است. مطالعات و تحلیل‌های انجام‌شده روی چند قاب مختلف نشان می‌دهد که نسبت سختی بادبند به قاب، دوره‌ی تناوب بار وارده و مقدار لقی از پارامترهای مهم در ایجاد نیروی ضربه در بادبند دارای لقی هستند. همچنین نتایج تحلیل‌های انجام‌شده در این پژوهش نشان می‌دهد که با محدود‌کردن نسبت سختی بادبند به قاب، نیروی ضربه کمینه می‌شود و تاثیر منفی در سازه نخواهد داشت. بنابراین با رعایت محدودیت نسبت سختی، ضمن ایجاد لقی در اتصال بادبند، نیروی داخلی بادبند نیز کاهش می‌یابد و سبب کاهش نیروی بالابرنده در فونداسیون موجود می‌شود. همچنین از ظرفیت خمشی قاب نیز به‌نحو مطلوب استفاده خواهد شد.