رمزگانِ رنگ و چرخش معنایی آن در ادبیّات معاصر (با نگاهی تطبیقی به شعر امروز ایران و عراق)

تحو ل در کاربرد معمول رنگها و چرخش معنایی آنها بر گستره‌ شعر، از ظرفی تهای زبانی در تولید متن خلاّقانه است. در این زمینه برخی شاعران معاصر ایران و عراق به موجب تجارب شخص ی همگون وقرابت های خاص فرهنگی، اجتماعی و سیاسی، با دست اندازی در شیوه‌ هنجارین برخورد با رنگ ها ، باورهای محتوم را پس میزنند و به مفاهیمی که فاقد جلو ه‌ عینی هستند ، رنگ می بخشند تا پیش فرض های متعارف را با چالش مواجه سازنند. در چنین فرایندی، دگردیسی در معانی قراردادی رنگ ها و تلفیق آنها با مفاهیم ذهنی گاه در تقویت زیبایی حوزه‌ تصویری موثر بوده، اما اتّخاذ این شیوه، آنگاه که بدون پشتوانۀ معنایی، تنها با چینش تزیینی واژگان در همنشینی با رنگ ها تحقّق یافته، نه تنها نوآوریتلقّی نمیگردد، بلکه به تضعیف کلام منجر شده است. در این پژوهش با نگاهی تطبیقی به کارکردهای مجازی رنگ ها در شعر معاصر ایران و عراق، به این پرسش پاسخ دهیم که مهمترین دستمایه هایی که به شکل مشابه با ایجاد شبکه ها ی تصویری، رابطۀ معمول میان نشانه و مصداق را درهم ریخته، کدامند؟ یافته های پژوهش گویای آن است که مفاهیم انتزاعی در ترکیب با گونه های رنگ، به هنجارگریزی هایی بدیع در حوزه‌ معنایی زبان، منجر گردیده است.