اثر پری بیوتیک ها بر روی تولید باکتریوسین و اتصال به روده باکتری های لیزینی باسیلوس اسفاریکوس dy13 و باسیلوس کلوسیی dy14

سابقه و هدف: پروبیوتیک‌ها میکروارگانیسم‌های زنده‌ای هستند که در صورت مصرف شدن به میزان کافی سودمندند. به منظور تخمین قابلیت پروبیوتیکی این میکروارگایسم‌ها ضروری است که فواید بهداشتی، کارایی و ایمنی آنها مورد ارزیابی قرار گیرد. این مطالعه با هدف بررسی قابلیت اتصال به روده باکتری های های لیزینی باسیلوس اسفاریکوس dy13 و باسیلوس کلوسیی dy14 جدا شده از شیر انسان های سالم  انجام شد. همچنین  اثرات پری بیوتیک های طبیعی و تجاری بر روی تولید باکتریوسین با استفاده از این دو سویه نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. مواد و روش ها: سویه‌های های لیزینی باسیلوس اسفاریکوس سویه dy13 و باسیلوس کلوسی سویه dy14 از نظر توانایی تحمل شرایط مصنوعی معدی-روده‌ای مورد بررسی قرار گرفتند. علاوه بر آن، این جدایه‌ها از نظر ویژگی‌های چسبندگی به خود (auto-aggregation) و یکدیگر (co-aggregation) و همچنین ویژگی‌های آب گریزی سطح سلول مورد بررسی قرار گرفتند. اثر پری بیوتیکی ترکیبات (مانیتول، سوربیتول، سیر، پیاز و عسل) بر تحریک تولید باکتریوسین باکتری های اشریشیا کلی، باسیلوس سرئوس، باسیلوس سوبتیلیس، سودوموناس ائروجینوسا و استافیلوکوکوس اورئوس نیز مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در مقایسه با شاهد، توانایی چسبندگی به خود سویه های dy13 و dy14 به میزان 4 درصد کاهش داشت. هر دو جدایه توانایی چسبندگی به یکدیگر قابل توجهی داشتند. درصد آبگریزی جدایه های dy13 و dy14 به ترتیب بین 51 تا 52.7 درصد و 59.1 تا 66.1 درصد بود. بررسی مقایسه‌ای مربوط به اثر پری بیوتیک ها (مانیتول، سوربیتول، سیر، پیاز و عسل) بر روی رشد جدایه‌های باکتریایی و تولید باکتریوسین نشان داد که عسل بهترین منبع برای بهبود رشد سویه باکتری و همچنین تحریک تولید باکتریوسین است. نتیجه‌ گیری:  با توجه به ویژگی های چسبندگی قابل توجه جدایه های مورد بررسی، این باکتری ها می توانند به عنوان پرو بیوتیک های مناسب و کارآمد همراه با عسل به عنوان پری بیوتیک مورد استفاده قرار گیرند.