Vertebral Heart Score: A Useful Parameter in Determination of Resuscitation Endpoint in Dogs With Hemorrhagic Shock

Background: greliable prediction of patient response to fluid resuscitation is a crucial issue in the management of hemorrhagic shock. objectives: this study was designed to investigate vertebral heart score (vhs) variation in fluid resuscitation of hemorrhagic shock patients and the feasibility of this method in determining resuscitation endpoint.  methods: vhs values were assessed using previously published standard method in left to right lateral view. after induction of anesthesia (control assessments), hemorrhagic shock was induced by blood withdrawal to a mean arterial pressure of 40 to 50 mmhg within 30 minutes and then maintained in hypovolemic situation for an additional 30 minutes (second and third stages of assessments). afterward, the dogs were randomly assigned to two groups which received 20 ml/kg lactated ringer’s solution or 5 ml/kg hydroxyethyl starch, in four consecutive 15 minute intervals (fourth stage of assessments). one hour after the last resuscitation step, final radiographic assessments were performed. resutls: hemorrhagic shock caused significant decrease in vhs values to a mean of 7.7 vertebrae (p<0.05). following the fluid resuscitation vhs increased and returned to preshock values in both groups. conclusions: this study confirms that the breedspecific vhs assessment can be a useful method in monitoring of patient’s response to fluid therapy and determination of resuscitation endpoint in dogs with hemorrhagic shock.

اندازه مهره‌ای قلب: پارامتری مفید در تعیین نقطه پایان احیاء در سگ‌های دچار شوک هموراژیک

زمینة  مطالعه:  پیش‌بینی قابل اعتماد پاسخ بیمار به مایع درمانی یک مسئله بسیار مهم در مدیریت شوک هموراژیک است. هدف: هدف از این مطالعه، ارزیابی تغییرات اندازه مهره‌ای قلب (VHS) در مایع درمانی بیماران دچار شوک هموراژیک و امکان استفاده از این روش در تعیین نقطه پایان احیاء است. روش کار: مقادیر VHS با استفاده از روش استاندارد که قبلا منتشر شده بود در نمای جانبی چپ به راست بررسی شد. پس از القای بیهوشی (ارزیابی‌های مرحله کنترل)، شوک هموراژیک از طریق خونگیری تا رسیدن به فشار متوسط سرخرگی 40 تا 50 میلی‌متر جیوه طی 30 دقیقه ایجاد و سپس به مدت 30 دقیقه در شرایط هیپوولمی (مراحل دوم و سوم ارزیابی) حفظ گردید. سپس سگ‌ها به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و در چهار بازه زمانی متوالی 15 دقیقه‌ای محلول رینگر لاکتات با دوز 20 میلی‌لیتر/کیلوگرم یا هیدروکسی‌اتیل استارچ با دوز 5 میلی‌لیتر/کیلوگرم را دریافت کردند (ارزیابی‌های مرحله چهارم). یک ساعت پس از آخرین مرحله احیاء، ارزیابی نهایی رادیوگرافی انجام شد. نتایج: شوک هموراژیک موجب کاهش معنی‌دار میزان VHS به میانگین 7/7 مهره گردید (05/0>P). پس از احیاء، VHS افزایش یافت و در هر دو گروه به مقادیر پیش از شوک بازگشت. نتیجه‌گیری نهایی: این مطالعه نشان داد که ارزیابی VHS اختصاصی هر نژاد می‌تواند یک روش مفید در پایش پاسخ بیماران به مایع درمانی و تعیین نقطه پایان احیاء در سگ‌های دچار شوک هموراژیک باشد.