اثربخشی مداخله شناختی ـ رفتاری گروهی، بر افزایش رضامندی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی (با مقیاس اسلامی)

در اسلام آنچه موجب تحکیم پایه‌های علایق خانوادگی است، مطلوب و آنچه آن را متزلزل کند، نامطلوب است. براساس تعالیم قرآن، باید در اصلاح روابط زناشویی زوجین تلاش کرد؛ زیرا باورهای غیرمنطقی مرتبط با روابط زناشویی موجب شدت و تکرار تعارض‌های زناشویی می‌شود. بنابراین، این پژوهش به بررسی اثربخشی گروه درمانگری شناختی- رفتاری، بر افزایش رضامندی زناشویی زنان دارای تعارض زناشویی می‌پردازد. بدین منظور، با استفاده از طرح پژوهش نیمه‌آزمایشی و کاربرد روش نمونه‌گیری در دسترس از میان زنان داوطلب 30 زن با تعارض زناشویی در دو گروه جایگزین شدند. آزمودنی‌های دو گروه قبل و بعد از ارایه مداخله به گویه‌های پرسش‌نامه‌های تعارض زناشویی و رضامندی زناشویی (با مقیاس اسلامی) پاسخ دادند. داده‌ها به وسیله آزمون تحلیل کوواریانس یک راهه و چندراهه تحلیل شدند. یافته‌ها نشان داد که گروه‌درمانگری شناختی- رفتاری موجب کاهش تعارض زناشویی و افزایش رضامندی زناشویی و مولفه‌های آن شده است (05/0 > p). بنابراین گروه‌ درمانگری شناختی– رفتاری، در کنار آموزه‌های مذهبی با اصلاح شناخت با استفاده از فنون خاص، بدکارکردی رفتار و هیجان منفی را تعدیل کرده و به باز ارزشیابی منطق تفکر و درک دغدغه‌های ارتباط کمک می‌کند و از این طریق به بهبود سازه‌های هدف می‌انجامد.