اثربخشی آموزش یکپارچه‌نگر توحیدی بر صمیمیت زناشویی، باورهای ارتباطی و عملکرد خانواده

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی «آموزش یکپارچه‌نگر توحیدی» بر صمیمیت زناشویی، باورهای ارتباطی و عملکرد خانواده است. روش این پژوهش «نیمه‌‌آزمایشی» با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه بوده است. جامعه آماری مطالعه والدین دانش‌آموزان یکی از مدارس پسرانه دوره ابتدایی در سال تحصیلی 9697 شهر سبزوار بود که با استفاده از روش «نمونه‌گیری در دسترس» تعداد سی تن انتخاب شدند و به‌ صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 تن) و کنترل (15 تن) قرار گرفتند. برای گروه آزمایش هشت جلسه گروه‌درمانی 90 دقیقه‌ای به شیوه «یکپارچه‌نگری توحیدی» برگزار شد، ولی برای گروه کنترل هیچ مداخله‌ای صورت نگرفت. ابزار پژوهش سه مقیاس «صمیمیت زناشویی» «باورهای ارتباطی» و «عملکرد خانواده» بود که در جلسات پیش‌آزمون و پس‌آزمون و پیگیری در دو گروه اجرا شد. به‌منظور تجزیه ‌و ‌تحلیل داده‌ها، از تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر و آزمون «بن‌فرونی» استفاده گردید. نتایج نشان داد «آموزش یکپارچه‌نگر توحیدی» موجب بهبود صمیمیت زناشویی، باورهای ارتباطی و عملکرد خانواده گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد (0/0005>p). بنابراین، می‌توان از «آموزش یکپارچه‌نگر توحیدی» برای ارتقای صمیمیت زناشویی، باورهای ارتباطی و عملکرد خانواده استفاده نمود.