اثربخشی روان‌درمانی معنوی مذهبی بر طرحواره‌های هیجانی و سازگاری زناشویی زنان در آستانة طلاق

طلاق یکی از استرس‌زاترین اتفافات زندگی است، به‌گونه‌ای‌که بعد از تجربه مرگ عزیزان، دومین منبع استرس در زندگی و یکی از سخت‌ترین تجربه‌های فرد در زندگی به‌شمار می‌رود. یکی از درمان‌های روان‌شناختی که برای زنان در آستانه طلاق طراحی شده، «روان‌درمانی معنوی مذهبی» است. هدف پژوهش حاضر تعیین تاثیر «روان‌درمانی معنوی مذهبی» بر طرحواره‌های هیجانی و سازگاری زناشویی زنان در آستانه طلاق است. روش پژوهش «نیمه‌آزمایشی» با طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون است که با گروه کنترل اجرا گردید. جامعه آماری پژوهش را تمام زنان متقاضی طلاق مراجعه‌کننده به دادگاه طلاق شهر بندرعباس در نیمه اول سال 1398 تشکیل می‌دهند که از میان آنها با استفاده از روش «نمونه‌گیری در دسترس» 30 تن انتخاب و به‌طور تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و گروه کنترل (15 نفر) جایگزین شدند. شرکت‌کنندگان گروه آزمایش، 12 جلسه برنامه «روان‌درمانی معنوی مذهبی» را دریافت نمودند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه «سازگاری زناشویی» گراهام اسپانیز (1976) و مقیاس «طرحواره‌های هیجانی» لیهی استفاده شد. داده‌ها با روش آماری «تحلیل کواریانس» تجزیه ‌و تحلیل گردید. یافته‌ها نشان می‌دهد: زنان در آستانه طلاق گروه آزمایش نسبت به زنان در آستانه طلاق گروه کنترل در پس‌آزمون، به‌طور معناداری، سازگاری زناشویی و طرحواره‌های هیجانی سازگار بیشتر و طرحواره‌های هیجانی ناسازگار کمتری داشتند و فرضیه پژوهش مبنی بر تاثیر «روان‌درمانی معنوی مذهبی» بر طرحواره‌های هیجانی و سازگاری زناشویی زنان در آستانه طلاق تایید گردید (0.01>p). می‌توان نتیجه گرفت که «روان‌درمانی معنوی مذهبی» بر طرحواره‌های هیجانی و سازگاری زناشویی زنان در آستانه طلاق تاثیر دارد.