تدوین و اعتباریابی مدل علّی رضایت زناشویی بر اساس سبک زندگی اسلامی با واسطه‌گری خودمهارگری

هدف این پژوهش، بررسی رابطة بین سبک زندگی اسلامی با رضایت زناشویی، با واسطه‌گری خودمهارگری است. روش پژوهش، همبستگی و تحلیل مسیر با استفاده از نرم‌افزار amos20 است. جامعة آماری، کارکنان متاهل دولت در شهر تهران می‌باشد، به‌طوری‌که 214 نفر از کارمندان متاهل (94 مرد و 120 زن) سازمان حمایت مصرف‌کنندگان و تولیدکنندگان ساکن شهر تهران، به صورت خوشه‌ای و تصادفی انتخاب شدند و به سه پرسش‌نامه رضامندی همسران، خودمهارگری اسلامی و سبک زندگی زوجین، با رویکرد اسلامی پاسخ دادند. یافته‌ها نشان داد که بین سبک زندگی اسلامی و رضایت زناشویی، رابطة مثبت و معناداری (01.0>p) وجود دارد، به‌طوری‌که سبک زندگی اسلامی، اثر مستقیم و معنادار روی رضایت زناشویی دارد (0.05>p). بنابراین، فرد با سبک زندگی اسلامی، دارای رضایت زناشویی بالاتری است. همچنین، مقدار استاندارد اثر غیرمستقیم سبک زندگی، با واسطه‌گری خودمهارگری، بر روی رضایت زناشویی در سطح 0.05 معنادار می‌باشد. بنابراین، سبک زندگی اسلامی با واسطه‌گری خودمهارگری، بر رضایت زناشویی اثر غیرمستقیم دارد و دو متغیر خودمهارگری و سبک زندگی اسلامی، رضایت زناشویی را تبیین می‌کنند. افزون بر اینکه بررسی شاخص‌های برازش مدل، نشان داد که مدل علّی رضایت زناشویی، بر اساس سبک زندگی اسلامی، با واسطه‌گری خودمهارگری از اعتبار لازم برخوردار است.