بررسی تاثیر دورة کوتاه ‌مدت دعا کردن در موقعیت پذیرش هیجانبر میزان خلق و تهی‌شدن من در نمونة غیربالینی

هدف این پژوهش، تعیین تاثیر دورة کوتاه‌مدت دعاکردن در موقعیت پذیرش هیجانی بر میزان خلق و تهی‌شدن من در نمونة غیربالینی بود. این پژوهش از نوع نیمه‌آزمایشی است و از طرح پیش‌آزمون پس‌آزمون و گروه کنترل استفاده شد. تعداد 52 دانشجو به‌صورت تصادفی انتخاب و در سه گروه: پذیرش/ دعاکردن (گروه 1)، پذیرش/ کنترل (گروه 2) و کنترل/ کنترل (گروه 3) جایگزین شدند. پس از تکمیل پرسش‌نامه‌های سلامت عمومی، نگرش‌سنج دینی و پذیرش و عمل؛ میزان خلق و عملکرد خودکنترلی فرد (آزمون استروپ) مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. سپس، برای آزمودنی کلیپ‌های هیجانی پخش شد که افراد دو گروه نخست می‌بایست طی آن هیجاناتشان را بپذیرند و گروه سوم کلیپ‌ها را طبق روال عادی تماشا کردند. در مرحلة بعد، گروه اول به دعاکردن می‌پرداخت، درحالی‌که افراد گروه‌های دیگر کار خاصی انجام نمی‌دادند. پس از ارزیابی مجدد خلق و عملکرد خودکنترلی استروپ، نتایج تفاوت معناداری در عملکرد خودکنترلی سه گروه نشان نداد. همچنین، گروه‌ها در بُعد منفی مقیاس خلق تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند؛ اما میزان خلق مثبت، آرامش و شادکامی در گروه پذیرش/ دعا نسبت به دو گروه دیگر بیشتر بود.