الگوی پرورش و گزینش نخبگان سیاسی در جمهوری اسلامی ایران

توجه به مقوله پرورش نخبگان و قرار گرفتن انسانهای شایسته و توانمند در فرایندهای کلان تصمیم گیری و مناصب سیاسی و اجرایی یکی از موضوعات بسیار مهم و راهبردی در نظام های سیاسی معاصر است که توسعه، پیشرفت و کارآمدی را در دستور کار خود قرار داده اند. هر نظام سیاسی تلاش می کند کارگزاران و نخبگان سیاسی خود را بر مبنای مطلوبیت های عینی و نظری خود شناسایی و پرورش دهد. پس از استقرار نظام جمهوری اسلامی که بر مبنای آموزه های دینی و اندیشه سیاسی اسلام پایه ریزی شد، این مساله وجود داشته که نخبگان سیاسی در تراز این نظام چه کسانی هستند؟ چه ویژگیها و مولفه هایی دارند و چگونه شناسایی، پرورش و به کار گرفته می شوند؟ این مقاله در تلاش است تا نشان دهد با وجود اقدامات مقطعی و دغدغه های رجال و نخبگان سیاسی، در باب چنین موضوع مهمی الگوی مدون، بسامان و پایداری وجود نداشته است. درنهایت این نوشتار می کوشد تا الگویی بومی برای پرورش و گزینش نخبگان سیاسی در جمهوری اسلامی طراحی کند و افراد با تقوی، شایسته و کارآمد که در یک کلام واجد اهلیت به معنای جامع آن هستند در مناصب و مقامات سیاسی حکومتی بکار گرفته شوند. در الگوی ارائه شده برای نخبه پروری سیاسی، چهار مرحله شناسایی، پرورش، گزینش و پایش وجود دارد. این الگو با مطالعه وضعیت موجود در سه دهه گذشته و احصاء نقاط قوت و ضعف فرایندهای موجود، در پی تئوریزه کردن و ارائه الگوی مطلوب خواهد بود.