عدالت و مصلحت در فلسفه سیاسی امام خمینی (ره)

عدالت و مصلحت دو موضوع از مهم‌ترین موضوعات فلسفه‌ی سیاسی است که ربط این‌دو با هم هم‌واره ذهن بسیاری از فیلسوفان سیاست را به خود مشغول داشته است. فلسفه‌ی سیاسی حکمت متعالیه یکی از مناسب‌ترین بسترهایی است که این موضوع می‌تواند در آن مورد بررسی قرار گیرد. امام خمینی رحمه الله از برجسته‌ترین متفکران این دستگاه فلسفی هستند که به‌نوعی با رهبری جمهوری اسلامی ایران، زمینه‌ی احیای هر دو مفهوم عدالت و مصلحت ـ هم در مباحث فلسفه‌ی سیاسی و هم در عرصه‌ی اجرایی و حکومتی ـ را فراهم کردند.در این مقاله سعی شده است تا سوال «چیستی نسبت میان عدالت و مصلحت در دستگاه فلسفه‌ی سیاسی امام خمینی رحمه الله» و با استفاده از روش تفسیری متن‌محور مورد بررسی قرار گرفته و به واکاوی مفاهیم عدالت و مصلحت در اندیشه‌ی ایشان پرداخته و رابطه‌ی این دو مفهوم را با یکدیگر بر اساس مبانی فکری ایشان طراحی و ارائه کند.در انتها مشخص می‌شود که برمبنای فلسفه‌ی سیاسی امام خمینی و با تکیه بر مبانی فکری ایشان مشخص می‌شود که عدالت هم‌واره محور مصلحت بوده و مصلحت در دایره‌ی تحقق عدالت است که صورت می‌پذیرد. پس عدالت است که مصلحت مردم را برمی‌آورد و در پرتو آن‌ مردمان می‌توانند به صلاح و سداد دست یابند.