مطالعه تطبیقی اسناد بررسی دوره‌ای جهانی (یو. پی. آر) جمهوری اسلامی ایران و ترکیه در زمینه تحقق حق آموزش

هدف: سازوکار یو. پی. آر، نهادی مبتنی بر منشور سازمان ملل متحد و یکی از ارکان اصلی وابسته به شورای حقوق بشر است که بر اساس یک رفتار عینی، شفاف، غیرگزینشی، سازنده، غیرمتخاصمانه و غیرسیاسی با هدف تضمین رفتار برابر با همه کشورهای عضو سازمان ملل به‌ارزیابی وضعیت حقوق بشر آنها از جمله حق آموزش به‌عنوان یکی از حقوق بشر اساسی می‌پردازد، بر این اساس هدف مقاله این است که با تحلیل و مقایسه گزارشات یو. پی. آر و تعهدات دو کشور در زمینه حق آموزش، نشان دهد که هر دو کشور چه دستاورهایی را در زمینه تحقق حق آموزش داشته و از سوی دگر با چه چالش‌هایی در زمینه نظام آموزشی مواجه‌اند.روش‌شناسی پژوهش: چارچوب نظری مقاله مبتنی بر نهادگرایی نئولیبرال می‌باشد و اهمیتی که نظریه مذکور برای موضوع همکاری‌های بین‌المللی و سازمان‌های بین‌المللی قائل است.یافته‌ها: سازوکار یو پی آر از جمله نهادهای بین‌المللی حقوق بشری است که به نظارت و ارزیابی تحقق این حق پرداخته و کشورها را به ارتقاء کیفیت و دسترسی به آموزش تشویق می‌کند. بر این اساس هر دو کشور دارای تعاملات سازنده با سازوکار یو پی آر هستند و هر دو دستاوردهای قابل توجهی در زمینه حق آموزش دارا می‌باشند. در عین حال، با چالش‌هایی نیز مواجه هستند.نتیجه‌گیری: جمهوری اسلامی ایران علی‌رغم گذشت بیش از چهاردهه تحت تحریم‌های قهری یک‌جانبه در مقایسه با ترکیه دستاوردهای بیشتری در حوزه تحقق آموزش داشته است.