روانکاوی سیاسی و سوژگی سیاسی: ریخت شناسی دلوزی از سوژه ی سیاسی انقلابی درگفتمان اسلام سیاسی 1357 ایران

هدف:ریخت شناسی از «سوژۀ سیاسی انقلابی»، بدون توجه به روان و نقش ناخودآگاه در آن، نوعی تقلیل گرایی محسوب میشود، پژوهش حاضر با عطف به اهمیت موضوع فوق، از منظر روانکاوی سیاسی به دنبال تبیین و فهم چراییِ پیروزی گفتمان اسلام سیاسی در برابر دیگر گفتمانهای رقیب نظیر گفتمان ملی با صبغۀ ناسیونالیستی و چپ با پیشینۀ مارکسیستی در رخداد 1357 ایران می باشد. روش: پژوهش حاضر از روش تحلیل گفتمان لاکلائو و موفه برای نشان دادن ارتباطِ دالهای گفتمان پیروز به دلیل تطابق با روان و مخیلۀ اجتماعی ملت استفاده کرده است.یافته ها: نتایج تحقیق،موفقیت گفتمان اسلام سیاسی را در گرو شکل گیری«سوژۀ سیاسی اشتدادی»می داند که که با کانالیزه کردن انرژی جنبشی جامعه و فراهم سازی زیرساختاری برای اتصالات ریزوماتیک به منظور تحقق طرح صفحۀ ایجابی منطبق با خواست و ارادۀ عمومی ملت،شرایط را برای شکل گیری«سوژه های سیاسی انقلابی/پسیکوتیک» فراهم کرد و متعاقبا،به تغییرات فازی مورد انتظار ملت ودر نتیجه فروپاشی گفتمان پهلوی دوم در جامعۀ ایران منجر شد.نتیجه گیری:استقرار گفتمان اسلام سیاسی با وجود دیگر پادگفتمانهای موجود(ملی با صبغۀ ناسیونالیستی و چپمارکسیستی)،ریشه در وجود یک طرح صفحه و افق ایجابی جدید داشته که در تطابق با مخیلۀ اجتماعی سوژه های سیاسی ایرانی بوده است.

Political Psycho-analysis and the Political Subjectivity:Deleuzian Morphology of Revolutionary Political Subject and the Discourse of the Political Islam in 1979 Iran

The Goal: The current survey aims to shed light on the formation of the political revolutionary subjects in Iran which led to the conquest of the discourse of the political Islam in 1979 through Deleuzian tenet of the “body without organs”. Accordingly, the current analysis has devoted its goal to quest for the reason of the triumph of the discourse of the political Islam in the event of1979, in comparison with the other opponents like the discourse of Marxism or Nationalism, based on psychoanalytical approach. The Methodology: this survey has adopted the methodology of Laclau and Mouffe’s discourse analysis.Findings: The results of the existing investigation depict that substitution and defeat of the previous discourse owes to the high ability of the discourse of the political Islam in provision of wide rhizomatic connections which led to the formation of the “intensive Political Subjects”.Conclusion: the triumph of the discourse of the political Islam in 1979 in Iran, in comparison with the other activated antidiscourses like Marxism and Nationalism, drives from its “Positive Plot” which was in accordance with the Iranians’ Social Imaginary which resulted in the formation of psychotic/revolutionary political subjects which in Deleuzian psychoanalysis are classified as intensive political subjects to overthrow the previous dominant discourse.