سیاست گذاری فرهنگی وحدت اسلامی در جمهوری اسلامی ایران

هدف: دولت جمهوری اسلامی ایران براساس اصل یازدهم قانون اساسی و مبانی دینی حکومت موظّف است سیاست کلّی خود را بر پایه ائتلاف و اتّحاد ملل اسلامی قرار داده و در راستای «تحقّق وحدت سیاسی، اقتصادی و فرهنگی جهان اسلام» کوشش پیگیر به‌عمل آورد؛ این مهم مستلزم انجام مطالعات سیاستگذاری در ابعاد مختلف خصوصاً عرصه فرهنگی به‌عنوان مهم‌ترین مزیّت انقلاب اسلامی است. امروزه هزینه‌های سنگین تفرقه و نزاع در میان مسلمانان منطقه و شرایط جهانی ضرورت توجّه به آرمان وحدت اسلامی را دوچندان کرده است. هدف مقاله ارائه الگویی برای سیاستگذاری فرهنگی ج.ا.ا. به منظور ایجاد و تقویّت وحدت در ایران و جهان اسلام است. روش‌شناسی پژوهش: در بخش مفهوم شناسی توضیح داده می‌شود که وحدت به معنای یکسان سازی نیست و نظریه منتخب «وحدت در عین کثرت» است. مقاله در چهارچوب نظریه‌های سیاست‌گذاری فرهنگی و ارتباطات میان فرهنگی با روش مطالعات کتابخانه‌ای و تحلیل مضمون برای ارائه الگوی سیاست‌گذاری فرهنگی وحدت اسلامی در ج.ا.ا. ، ابتدا مبانی و ارزش‌هایی که آرمان وحدت اسلامی مبتنی برآنها است را تبیین، سپس اهداف عینی و قابل دستیابی برای این آرمان ترسیم و نهایتاً راهبردها و سیاست‌های عملیّاتی در راستای اهداف را بیان می‌کند. یافته‌ها: یافته‌های مقاله ارائه سیاست‌های عینی برای کارگزاران ج.ا.ا. در راستای وحدت اسلامی با تاکید بر عرصه‌های فرهنگی به‌ویژه حوزه رسانه و فضای مجازی است. نتیجه‌گیری: نتایج حاصله در قالب نمودار و جدول ارائه می‌شود. از نتایج مهم مقاله این است که بدون ایجاد گفتمان کثرت‌گرایی و تحمّل مخالف در میان مسئولان و آحاد مردم ایران سخن از هم‌گرایی و وحدت در جهان اسلام شعار نافرجامی بیش نیست.

Cultural Policy Pattern of Islamic Unity in Islamic Republic of Iran

The Government of the Islamic Republic of Iran is obliged by Article 11 of the Constitution and the religious foundations of the government to base its overall policy on coalition and unity of the Islamic Nations and to pursue the realization of the political, economic and cultural unity of the Islamic world; It requires conducting policy studies in various dimensions, especially in the cultural field, as the most important priority of the Islamic Revolution. Today, the heavy costs of divisions and strife between Muslims in the region and global conditions have doubled the need to pay attention to the cause of Islamic unity. The main question of the article is to find a model for the cultural policy making of the Islamic Republic of Iran in order to create and strengthen unity in Iran and the Islamic world. In the conceptual section, of course, it is explained that unity does not mean uniformity. The theory chosen is to provide a model of unity in plurality. Within the framework of cultural policy theories and intercultural communication through library studies and thematic analysis method, the authors attempt to prove the hypothesis of the article that it is necessary to first present the Islamic principles and values based on Islamic unity cultural policy making model. It is to be explained, then the objectives that are achievable for this Ideal are drawn and finally the strategies and operational policies to be expressed for the purposes. Presenting this template in the form of charts and tables is one of the innovations of the article. Obviously, after policy making, it is the executive planning stage that is beyond the scope of the paper, although the main authorities for pursuit of any policy in the area of governance have been pointed out in policies table.