تاثیر منبع، مقدار و روش کاربرد آهن بر خصوصیات کمی، کیفی و نرخ سودآوری توت‌فرنگی (fragaria×ananassa duch) رقم سلوا

آهکی بودن و ph بازی خاک های منطقه جیرفت سبب شده است تا جذب عناصر ریزمغذی، به ویژه آهن، به وسیله گیاه توت فرنگی دچار مشکل شود. در پژوهش گلخانه ای حاضر، تیمارها ترکیبی از منابع مختلف آهن، روش مصرف و مقدار مصرف بودند. نتایج نشان داد که استفاده از کلات آهن (feeddha) به روش مصرف خاکی، به مقدار 5/10 کیلوگرم در هکتار، باعث به دست آمدن بیشترین عملکرد میوه، متوسط وزن میوه و ویتامین ث می شود. بر اساس مقایسات گروهی، به طور کلی، مصرف آهن با هر روش کاربرد و هر ترکیبی، سبب تفاوت معنی دار در اغلب صفات گیاهی اندازه گیری شده (به استثنای اسیدیته میوه و ویتامین ث)، گردید. بنابراین، فارغ از نوع و روش مصرف آهن، کاربرد آن برای افزایش عملکرد و برخی دیگر از پارامترهای کیفی توت فرنگی در شرایط گلخانه در منطقه جیرفت ضروری می باشد. بررسی اقتصادی تیمارهای آزمایش نشان داد که استفاده از سولفات و رکسنول آهن به صورت محلول پاشی، با توجه به هزینه هایی که بر گلخانه دار تحمیل می کند، توجیه اقتصادی ندارد. به طور کلی، استفاده از سکوسترین آهن (به صورت مصرف خاکی) در مقایسه با دو ترکیب سولفات آهن و رکسنول آهن، که به روش محلول پاشی استفاده شدند، از نظر اقتصادی توجیه بسیار خوبی دارد. از نظر مقدار، مصرف 5/4 کیلوگرم سکوسترین آهن در هکتار در مقایسه با 5/7 و 5/10 کیلوگرم در هکتار از توجیه بیشتری از لحاظ اقتصادی برخوردار بوده و دارای نرخ سودآوری بیشتری (به ترتیب 95/1979 درصد در مقایسه با 1345 و 89/1176 درصد) می باشد. بنابراین، کاربرد سکوسترین آهن138 (feeddha) به مقدار 5/4 کیلوگرم در هکتار، به صورت کاربرد خاکی، برای کشت های گلخانه ای توت فرنگی در منطقه جیرفت، که شرایطی مشابه این آزمایش دارند، توصیه می شود.