نقش کیتوزان در بهبود مقاومت به شوری از طریق تاثیر بر برخی خصوصیات مورفولوژیک و فیزیولوژیک گیاه شنبلیله (Trigonella Foenumgraecum L.)

شوری خاک یک مسئله محیطی جدی است که آثار منفی بر رشد و تولید گیاهان دارد. از سوی دیگر، اخیراً کاربرد کیتوزان، در افزایش مقاومت به تنش‌هایی همچون شوری زیاد شده است. بدین منظور، آزمایشی با هدف بررسی تاثیرپیش تیماربذر کیتوزان بر کاهش اثر تنش شوری درشنبلیله، به صورت فاکتوریل، در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار، در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه زابل در سال 1393 انجام شد. عامل اول، پیش‌تیمارکیتوزان در سه سطح (5/0 و 1 گرم در لیتر و عدم کاربرد کیتوزان) و عامل دوم محلول کلرید سدیم در چهار سطح (50، 150 و 250 میلی مولار و عدم کاربرد کلرید سدیم) در نظر گرفته شد. قبل از کاشت، بذرها به مدت شش ساعت در محلول‌های کیتوزان قرار داده شدند. کلرید سدیم نیز به صورت خاکی و از طریق آبیاری (بعد از مرحله دو برگی)، با فواصل سه روزه، به گیاهان اعمال شد. نتایجنشان داد که افزایش شدت تنش شوری باعث کاهش خصوصیات رشد، محتوای رنگیزه های فتوسنتزی، محتواینسبیآببرگ، شاخص سبزینگی و افزایش میزان آنتوسیانین و پرولین شد. پیش تیمار5/0 گرم در لیتر کیتوزان موجب افزایشوزنخشک گیاه، طول ساقه و ریشه و محتوای نسبی آب برگ در شرایط تنش شوری، نسبت به شاهد گردید. همچنین، کاربرد یک گرم در لیتر کیتوزان، میزان کلروفیل a، کلروفیل b و کاروتنوئیدها را در سطحشوری 250 میلی مولار به‌ترتیب به میزان 7/43، 4/65 و 0/28 درصد نسبت به تیمار شاهد افزایش داد. بیشترین میزان آنتوسیانین در تیمار یک گرم در لیتر کیتوزان به دست آمد. به طورکلی، نتایج نشان داد که در مناطق تحت تنش شوری، کاربرد کیتوزانمی‌تواند از طریق حفظ محتوای نسبی آب برگ و ازدیاد رنگیزه‌های فتوسنتزی، مقاومت گیاه را افزایش داده و در نتیجه باعث رشد و استقرار مطلوب‌تر گیاه شنبلیله شود.