تاثیر محلول‌پاشی اسید سالیسیلیک و تیامین بر صفات فیزیولوژیک و بیوشیمیایی گل مریم (.polianthes tuberosa l) در دو سیستم بدون خاک و خاکی

گل مریم از مهم ترین گل های شاخه بریدنی در ایران و جهان به شمار می رود و افزایش کیفیت و کمیت آن یکی از مسائل مهم است. در مطالعه حاضر، به منظور بررسی اثر محلول پاشی اسید سالیسیلیک و تیامین در دو سیستم کشت بر ویژگی های بیوشیمیایی گل مریم، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار در گلخانه دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل اسید سالیسیلیک (غلظت های صفر، 50، 100، 150 و 200 میلی گرم در لیتر) و تیامین (100 و 150 میلی گرم در لیتر) در دو سیستم کشت بدون خاک و خاکی صورت گرفت. نتایج نشان داد که تیمارهای مورد استفاده تاثیر معنی داری بر ویژگی های بیوشیمیایی داشتند. در این آزمایش، بیشترین میزان آنزیم کاتالاز 69.1 میکرومول پراکسیداز هیدروژن در دقیقه بر میلی گرم و پراکسیداز 175.1 میکرومول بر گرم وزن تر در دقیقه به ترتیب مربوط به تیمار اسید سالیسیلیک 50 و 100 میلی گرم بر لیتر بودند و کمترین میزان آن در تیمار شاهد (به ترتیب 87.0 و 56.0) مشاهده شد. از این رو، به نظر می رسد اسید سالیسیلیک و تیامین می توانند سبب افزایش رنگیزه های فتوسنتزی و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانی گل مریم شوند. همچنین، بیشترین میزان کانکریت (49.8 درصد) در تیمار 200 میلی گرم در لیتر اسید سالیسیلیک و کمترین میزان آن (47.4 درصد) در تیمار شاهد گزارش شده است. براساس نتایج این پژوهش، سیستم بدون خاک از لحاظ ویژگی های فیزیولوژیک در سطح بالاتری نسبت به سیستم خاکی قرار داشت. به طوری که میزان کلروفیل b، a، کل و قند احیا در بستر کشت بدون خاک به ترتیب 16.0، 41.0، 57.0 و 11.0 میلی گرم بر گرم وزن تر و میزان کانکریت و پروتئین به ترتیب 0.70 و 33.0 درصد بود، که نسبت به سیستم کشت خاکی بیشترین میزان را نشان داد.