اثر کاربرد تیدیازُرون بر اندازه، کیفیت و ماندگاری میوه فیسالیس (physalis peruviana l.) در شرایط کشت هیدروپونیک

فیسالیس یک میوه استوایی و بومی آمریکای جنوبی است و به دلیل دارا بودن طعم خوشایند و خواص دارویی، امروزه در ایران نیز طرفداران زیادی پیداکرده و جزو میوه های ارزشمند و گران قیمت به شمار می رود. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر غلظت های مختلف تیدیازُرون (tdz) (صفر، 20 و 40 میلی گرم در لیتر) در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی با سه تکرار بر اندازه و برخی خصوصیات کیفی میوه فیسالیس انجام گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که اندازه و وزن تر میوه در تیمارهای 20 و 40 میلی گرم در لیتر به طور معنی داری (p≤0.01) نسبت به شاهد افزایش نشان داد. میزان هدایت الکتریکی، مواد جامد قابل حل و همچنین میزان لیکوپن در غلظت بیشتر تیدیازُرون کاهش یافت (p≤0.01). همچنین، افزایش غلظت تیدیازُرون از 20 به 40 میلی گرم در لیتر، به طور معنی داری موجب افزایش میانگین دیررسی میوه ها نسبت به شاهد (به ترتیب 7 و 11 روز) گردید (p≤0.01). از سوی دیگر، مشاهده شد که با افزایش غلظت تیدیازُرون میزان ماندگاری پس از برداشت میوه ها به طور معنی داری افزایش یافت (p≤0.01)، به طوری که میوه های تیمار نشده، در دمای اتاق، با میانگین ماندگاری 11 روز و میوه های تیمار شده با 20 و 40 میلی گرم در لیتر تیدیازُرون به ترتیب با میانگین 22 و 28 روز کمترین و بیشترین ماندگاری پس از برداشت را به خود اختصاص دادند. اگرچه کاربرد تیدیازُرون برخی از شاخص های کیفی میوه در زمان برداشت را تا حدودی کاهش داد، اما توانست به طور قابل توجهی شاخص های کمی (اندازه و وزن میوه) و ماندگاری پس از برداشت میوه را افزایش دهد.