تاثیر کاربرد پاکلوبوترازول و بنزیل آمینوپورین در دو مرحله رشدی،‌ بر عملکرد و شکستن خواب ریزغده‌های سیب‌زمینی

با توجه به اهمیت تولید و خواب ریزغده سیب زمینی، پژوهشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه فردوسی مشهد در سال 1392 اجرا شد. تیمارها شامل محلول پاشی تنظیم کننده ها در دو مرحله رشد فیزیولوژیک (آغازش استولون و آغازش غده دهی) و سطوح تنظیم کننده رشد (شاهد، 100 و 200 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول، 100 و 200 میلی گرم در لیتر بنزیل آمینوپورین) بودند. نتایج نشان داد که تیمارهای پاکلوبوترازول، صفات تعداد ریزغده در بوته، وزن ریزغده و طول و قطر ریزغده را به طور معنی داری کاهش دادند. بنزیل آمینوپورین تاثیر معنی داری بر تیمارهای یاد شده نداشت. همچنین، بین سطوح غلظت پاکلوبوترازول از نظر صفت عملکرد ریزغده تفاوت معنی داری مشاهده نشد. کاربرد غلظت های 100 و 200 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول در هر دو مرحله آغازش استولون و غده دهی، به طور معنی داری زمان رسیدن به 5، 10، 50 ، 90 و 95 درصد حداکثر جوانه زنی ریزغده های سیب زمینی را نسبت به شاهد افزایش داد و بیشترین تاثیر آن بر صفات یاد شده در مرحله آغازش غده دهی بود. در مقابل، کاربرد تیمارهای بنزیل آمینوپورین در مرحله آغازش غده دهی، تمامی صفات جوانه زنی را به طور معنی داری کاهش داد، ولی تفاوتی بین غلظت های مختلف مشاهده نشد.