تاثیر قابلیت یادگیری سازمانی بر عملکرد فردی با توجه به نقش میانجی کار تیمی از دیدگاه کارکنان

این مطالعه با کاربست روش‌پیمایشی درصدد بررسی تاثیر قابلیت‌‌یادگیری سازمانی بر عملکرد فردی با توجه به نقش میانجی کار تیمی ‌کارکنان در منطقه 8 شهرداری تهران است. جامعه‌آماری، کارشناسان شاغل در این منطقه شهرداری می‌باشد که براساس نمونه‌گیری‌تصادفی ساده 173 نفر به عنوان نمونه با استفاده از فرمول‌کوکران و جدول‌مورگان انتخاب شدند. ابزار پژوهش، شامل سه پرسشنامه استاندارد یادگیری‌سازمانی چیوا و همکاران، استاندارد کیفیت کارتیمی هوگل و گموئندن و استاندارد عملکرد شغلی ویلیام و اندرسون می‌باشد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها در بخش آمارتوصیفی از میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی ابتدا از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای تشخیص نرمال‌بودن داده‌ها و آزمون kmo و بارتلت جهت بررسی کفایت نمونه‌گیری استفاده‌ شد. یافته‌های پژوهش نشان‎داد که قابلیت یادگیری‌سازمانی اثر مثبت و مستقیم بر عملکرد فردی و کارتیمی دارد و این روابط در سطح آلفای 0.05 معنی‌دار است؛ بطوریکه با تغییر در قابلیت‌یادگیری‌سازمانی، عملکرد فردی و کارتیمی نیز تغییر پیدا می کند و جهت تغییرات در این متغیرها همسو و هم‌راستا می‌باشد و نیز، اثر مستقیم قابلیت‌یادگیری‌سازمانی بر عملکرد و همچنین اثر غیرمستقیم آن (از طریق کارتیمی) بر عملکرد فردی معنی‌دار شده است؛ لذا می‌توان نتیجه گرفت که کارتیمی در اثرگذاری قابلیت یادگیری فردی بر عملکرد نقش میانجی (نسبی) دارد.